Τώρα εδώ, στης τύχης τα γραμμένα,
ποιος θα μας πει τι ήταν όλο αυτό·
δεν έχει δρόμους για να ονειρευτώ,
κατώφλι να κρυφτώ λίγο από μένα.
Τώρα που μοιάζουν όλα τελειωμένα,
send me blue valentines, να σε θυμάμαι,
τη νύχτα που ξυπνώ κι όταν κοιμάμαι,
κάτι που να θυμίζει μόνο εσένα –
μην μπω σε λεπτομέρειες, περιττεύει,
κάτι από κόσμο κι όνειρο, βαθύ·
τα υπόλοιπα κανείς δεν τα πιστεύει:
δυο χάδια, πες, που γίναν με το χρόνο
μια υπόθεση ευδαιμονίας μόνο,
που καθώς φαίνεται δεν ευσταθεί.
(Μια υπόθεση ευδαιμονίας, 1952)
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
