Ποια είμαι εγώ για να σε κρίνω
Ποια είμαι εγώ να λιτανεύσω για να αντικρίσω τα άδυτα της καρδιάς σου..
Ποια είμαι;
Μια πονεμένη ψυχή..
Λιμοκτονώ στα πέτρινα σκαλιά της καρδιάς σου..
Η πύλη ερμητικά κλειστή στέκει μπρος μου..
Μονάχα μια χαραμάδα, λίγο φως;
Τα γόνατα μου λύνονται
Το σώμα παραλύει
Είχα ξεχάσει πως είναι να υποκύπτεις στου έρωτα τη λήθη…
Κ.Χ
Η Χριστοδούλου Αικατερίνη, γεννήθηκε το 1996, και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπουδάζει στο τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και ειδικεύεται στην Μεσαιωνική και Νεοελληνική Φιλολογία. Δηλώνει λάτρης της ποίησης και της λογοτεχνίας. Εκφράζεταικαι εκδηλώνεται μέσα από τη γραφή τον τελευταίο χρόνο, αν και το «μικρόβιο» της γραφής την ακολουθεί από νεαρή ηλικία.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
