Εκείνες οι στάλες της χειμερινής βροχής που πρωί πρωί βρήκαν καταφύγιο σε φύλλα ήδη νωπά από τη συνεχή κακοκαιρία, είναι καθρέφτες της σκέψης σου.
Μια περασμένη Κυριακή που ήθελες νωρίς να ξυπνήσεις, να περπατήσεις, να μείνεις με τη σκέψη σου και τη φύση μέσα σου, γλίστρησες χορεύοντας το αγαπημένο σου κομμάτι και δάκρυσες από τη χαρά που εξέφραζε αυθόρμητα το σώμα σου στο άκουσμα νοτών χορευτικών. Διασκέδασες με τη σκέψη πως είμαστε καταδικασμένοι να μας συνηθίσουμε, να μας βαρεθούμε και να μας σιχαθούμε. Συνέχισες να περπατάς ρυθμικά με κρυμμένο χαμόγελο. Κι αυτό αυθόρμητο κι αμήχανο καθώς βολευόταν στην κάλυψη της μάσκας σου, ήταν μια μορφή ορθοδοντικής απελευθέρωσης.
Φορώντας τα βρόμικα σου σπορτέξ αδιαφορούσες επιδεικτικά για τις μικρές λακουβίτσες που απλώνονταν στους δρόμους. Δρόμοι που δεν φτιάχτηκαν για να τους βηματίσουνε άνθρωποι μα για να τους πλημμυρίσουνε ουρανοί, σκέφτεσαι. Γενικώς, πάντα σκέφτεσαι. Ειδικώς, πάντα σκέφτεσαι αρνητικά. Οι σκέψεις σου είναι πάντοτε ανακατωμένες με μια αγχωμένη θλίψη. Ανεβάζεις παλμούς και προχωράς πιο γρήγορα. Βγήκες για βιταμίνη D αλλά ατύχησες. Αρχίζει να ψιχαλίζει. Δάκρυα. Τι πρωτότυπο σκέφτεσαι πάλι, να αλλάζεις όπως ο καιρός τη διάθεση σου; Σου αξίζουν συγχαρητήρια για το πόσο προβλέψιμη είσαι. Μια βαρετή, προβλέψιμη κοπελίτσα που κλαίει και περπατά.
Δυο σταλίτσες σταθήκανε στη μύτη σου. Δίδυμες, διαφανείς και ξεδιάντροπα χαλαρές αράζουν σε σώμα ξένο. Αλληθωρίζεις πλέον φανερά και τους μιλάς ενοχικά. Τις ρωτάς τα βασικά για να φανείς ευγενική. Από που ήρθανε, πώς τις λένε και τι θέλουν. Παρότι δεν αποκρίνονται φαντασιώνεσαι πως είναι δυο νότες έκπτωτες του πενταγράμμου. Η Στα και η Λίτσα. Θα μπορούσαν να είχαν άλλη τύχη μα με τις νεφέλες δε τα βάζεις, απλά τις υπακούς και πέφτεις. Και το που θα καταλήξεις μένει άγνωστο. Πόσο θλιβερό δυο παραλίγο νότες να βρεθούν στη μύτη μια κοπέλας που βγήκε να λιαστεί σε μια μουσκεμένη πόλη; Πολύ σίγουρα, αλλά αυτό βρέθηκε για τη Στα και τη Λίτσα και με αυτό θα πορευτούν. Και καθώς η ψυχολογία σου είναι επιβαρυμμένη, η ζωή σου εξαντλημένη, θα κάτσεις και θα τους μιλήσεις. Φαίνονται πράγματι έτοιμες να σε αφουγκραστούν, όπως εκείνες οι σταγόνες που είδες στο υγρασιωμένο παράθυρο του αυτοκινήτου σου.
Εξιστορείσαι τις προβληματικές σου σχέσεις, τις ριμάδες τις αποτυχίες σου και αναστατωμένη γελάς που έψαχνες πάλι αφορμή από κάπου να πιαστείς και να τα πεις. Και ήτανε δυο στάλες οι ψυχαναλυτές σου που νότες είχες ονομάσει λες και δεν έφτανε να η συνομιλία με δυο στάλες για να θεωρηθείς τρελή. Όχι, έπρεπε να ναι νότες του περιθωρίου. Αυτού του περιθωρίου που σε έκανε πάντα να νιώθεις όμορφα αδικημένη, επιμελώς βουτηγμένη στη μοναξιά και συνετά παραδομένη στο μονόλογο σου με δυο στάλες που οι πρώτες ακτίνες του ήλιου εξάτμισαν.
*Προτεινόμενο τραγούδι les oiseaux (2019) – Pomme [https://www.youtube.com/watch?v=-_eEoJUqW5o&ab_channel=PommeMusic]
*Ευχαριστώ πολύ την Άλκηστη Λύκα για την όμορφη λήψη.
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
