Ξέρεις…
Δεν είναι η ανάγκη για έρωτα που ενώνει τούς ανθρώπους που ερωτεύονται.
Αλλά η πίστη πως μια αγκαλιά θα είναι εκείνο το καταφύγιο που ψάχνουν από τoν κόσμο.
Κι εγώ πίστεψα πολύ πως υπήρχε ένα δικό μου. Δικό μου μόνο καταφύγιο.
Να κλείσει όλην την θλίψη μου μέσα του. Καi μέσα από τα φώτα τής νύχτας να το μετουσιώσει σε γαλάζιο πάναστρο λιμάνι, σε πανσέληνο γαλήνης. Πίστεψα πολύ.
Κι απατήθηκα πολύ.
Για πολύ καιρό. Και τώρα γνώρισα μιαν αλήθεια στο βάθος της νύχτας.
Δεν μπορούν να στο δώσουν άλλοι άνθρωποι αυτό το λιμάνι. Αν μέσα σού δεν είσαι λιμάνι με φώτα και κάβους ολάνθιστους. Αν μέσα σου δεν είσαι μια απτή απόδειξη ολοκλήρου.
Αν δεν είσαι ένα ολόκληρο σύμπαν με νύχτες και αστερισμούς. Και ηχοχρώματα βροχής.
Κι υπήρξα. Μα όχι απάνεμος. Πάντα τρικυμισμένες οι αλήθειες της ψυχής μου.
Μέσα στις πολλές φωταψίες του απέλπιδου. Με λέξεις πλοιάρια στο βάθος του πνιγμού.
Κι έτσι ποτέ δεν έγινα εκείνο το καταφύγιο για έναν άλλο άνθρωπο.
Είναι το μωβ που ονειρεύομαι που στοιχειώνει τούς ανθρώπους.
Τους απλούς περαστικούς. Είναι το μωβ που στοιχειώνει εμένα τον ίδιο.
Να μην ξεχάσω πως παρόλα αυτά είμαι λιμάνι.
Είναι μεγάλη η νύχτα, τόσο που μερικές φορές, πριν το πρωί ακόμα, ξεχνάς.
Να μην ξεχάσω: είμαι λιμάνι. Είμαι θάλασσα που γεννά λέξεις.
Είμαι λιμάνι κι ας μην μένουν τα πλοία για πολύ.
Είμαι θάλασσα που γεννά λέξεις.
Κι αρκεί η θάλασσα που κρύβεται στον πιο απόκρυφο ορμό. Και γεννά λέξεις.
Αρκεί.
…
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ