Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου να διαβάζει βιβλία, αδυνατούσα να με φανταστώ στο ρόλο της πρωταγωνίστριας. Τα τελευταία δε χρόνια, που η όποια βιβλιοφαγική τάση έχει με μεγάλη μου λύπη σβήσει μπροστά στην καθημερινότητα, οι επιλογές μου σε βιβλία δεν έχουν αλλάξει αυτή την αδυναμία μου. Όσο κι αν μπορώ να συμμεριστώ τα πάθη των πρωταγωνιστών, να νιώσω βαθιά τις αγωνίες και τους προβληματισμούς τους, να μυρίσω τον καπνό που αναδύεται από το τσιγάρο του συνομιλητή τους, τα πρόσωπα τους ποτέ δεν θα πάρουν την μορφή μου. Το έχω παράπονο. Να ζήσω όσα δεν τολμώ και όσα δε μπορώ, με τα μάτια τα δικά μου, με δικό μου σώμα μου και το δικό μου γέλιο. Έχω μια βαθιά εγωιστική ανάγκη να κλάψω και για μένα. Όχι για τα δημιουργήματα της φαντασίας κάποιου που έχουν εισβάλλει στον κόσμο μου. Σκέφτομαι συχνά πως η εικόνα που έχουμε για τους εαυτούς μας είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας που ντρεπόμαστε να μας εκθέσουμε στην ομορφιά ιστοριών που πληγώνουν, ιστοριών με ήρωες ανεμοδαρμένους και ελεύθερους.
Στην πρώτη καραντίνα ο μόνος πιθανός ενθουσιασμός που έζησα ήταν η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του Erasmus. To εαρινό εξάμηνο του 2021 θα το περνούσα στο Εδιμβούργο και η σκέψη μου είχε βρει ένα αποκούμπι ελπίδας. Συνεπαρμένη από το όνειρο, σκέφτηκα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να ξανά βυθιστώ στα ομιχλώδη, σκωτσέζικα τοπία των βιβλίων της Ρόζαμουντ Πίλτσερ. Να φαντασιωθώ με οδηγό τις περιγραφές της συγγραφέως που σημάδεψε μέρος της εφηβείας μου, την περιπλάνηση σε μεσαιωνικές πόλεις, το αντάμωμα με το μοναδικό φυσικό τοπίο των Χάιλαντς και την εξερεύνηση πόλεων με ανθρώπους που θα με έκαναν να νιώσω καλύτερα για τα αγγλικά μου. Μέσα στην ειδυλλιακή ατμόσφαιρα των έργων της Πίλτσερ χανόμουν σε μοναδικά, νεοκλασικά σπίτια με μπόλικο ουίσκι και καπνό από τζάκια και πίπες που αιωρούνται στην ατμόσφαιρα. Παρά την καρτερία, την αγωνιώδη προσμονή για μια εμπειρία που τόσο επιθυμούσα, και πάλι συνέβαινε το ίδιο. Όλα τα βίωνα ως τρίτη. Μοιάζω, σκέφτομαι, με τη ψυχολόγο ηρώων που μέσα της θαυμάζει τα πάθη τους. Μα γιατί να λείπει η χαρά από το όνειρο;
Η δεύτερη καραντίνα με βρίσκει αποθαρρημένη, αφού ακύρωσα το Erasmus δεδομένης της κατάστασης. Πιο προβληματισμένη από ποτέ για το τι έπεται μετά το πτυχίο, αν έρθει κι αυτό, και γεμάτη «αν», έκανα την αγαπημένη μου συνήθεια πράξη για ακόμη μια φορά και με πληγώνω λίγο λίγο πριν κοιμηθώ καθημερινά. Ξανά διαβάζω τον Σεπτέμβρη, εφτά χρόνια μετά από την πρώτη φορά. Είχα ξεχάσει τα πάντα με εξαίρεση αυτό το συναίσθημα καρτερικότητας που διαπνέει όλους του ήρωες και βέβαια το υγρασιωμένο μπλε- γκρι της καλοκαιρινής Σκωτίας. Κανένα από τα δύο δεν ανταποκρίνεται στις συνθήκες της ζωής μου. Το Εδιμβούργο έσβησε και ο χειμώνας έχει «μυρίσει». Σε όλη αυτή την ροή των ζωών των ηρώων νιώθω παρείσακτη. Είναι άλλες και οι εποχές, είναι άλλοι χαρακτήρες και δεν φαίνεται να έχω το δικαίωμα να ξεφύγω. Έχω κολλήσει. Σε ένα διαμέρισμα της Θεσσαλονίκης στολισμένο εδώ και πέντε μέρες, σε μαθήματα διαδικτυακά και σε μια προσπάθεια εξάντλησης κάθε πιθανού τρόπου αξιοποίησης της κολοκύθας. Ζω τις καθημερινές στιγμές πλήξης και ελαφράς τρέλας, που όλοι σε κάποιο βαθμό βιώνουμε, χωρίς όμως το Εδιμβούργο και χωρίς μια παράλληλη μυθιστορηματική ζωή. Και αυτό πονά λιγάκι. Ίσως γιατί και στη ζωή μου δεν πρωταγωνιστώ.
*Ευχαριστώ θερμά, ακόμη μια φορά, την Άλκηστη Λύκα για την όμορφη φωτογραφία στο εξώφυλλο.
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
