οι άνθρωποι γνωρίζουν δυο πενιές/ εκείνη του λυγμού κι εκείνη του παραπόνου/ πεπεισμένοι πως το παράπονο είναι προνόμιο/ το προτιμούν/ ο λυγμός είναι επίπονος/ ξεφεύγει από τα απτά/ θέλει αίμα και αγάπη/ θέλει πόνο και φυγή/ κι αν κανείς παραπονεθεί για το άδικο της ζωής/ ποιος θα υπομείνει την πενιά που αλυχτά/ σβήνουν τα φώτα/ φιγούρα στα κόκκινα σιγοτραγουδά/ κόντρα σ’ όλα βγάζει νότες αλλιώτικες/ νότες της συντροφιάς που μυρίζουν γιασεμιά/ «κι αν πονέσαμε παρέα/ αύριο ανοίγει νέα μέρα/ με ανάσες μας σκορπά/ και με θηλιές μας κυβερνά/ κράτα με απ’ το χέρι σφιχτά»/ σφίγγεις το χέρι της σιωπής/ και τραγουδάς τις νότες της συνενοχής/ μέσα σε ένα πνιγμένο λυγμό/ εξέφρασες παράπονο κοινό/ δεν μας φτάνει ο αέρας/ όταν μας πνίγει ο λυγμός/ συνεχίζεις μόνος το τραγούδι/ με στίχους δικούς σου/ μα κι ολονών/ «κι αν μου μεινε μαράζι/ από τούτη τη ζωή που σπα/ είναι του κόσμου η θηλιά που μας πονά/ που βιάζει/ και μένει πάντα να μας τραγουδά/ στίχους της παρηγοριάς»/
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
*Ευχαριστώ την Άλκηστη Λύκα για την παραχώρηση της φωτογραφίας.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
