Τα πιάτα που έχουν αφεθεί στο νεροχύτη άπλυτα με αγχώνουν. Νιώθω πως με κοιτούν ακόμα κι αν έχω φύγει γρήγορα για το σαλόνι σε μια προσπάθεια να ξεφύγω από τις ενοχές που δεν τα ξέπλυνα άμεσα. Ανοίγω την τηλεόραση να μου κάνει συντροφιά και περιπλανιέμαι στην εικονική ομορφιά του Instagram. Επειδή όμως μάλλον μας παρακολουθούν, και επειδή η εικόνα είναι επικίνδυνο μέσο, μια διαφήμιση οικολογικού απορρυπαντικού πιάτων σε στέρεη μορφή πετάγεται ξάφνου μπροστά μου. Η αρχή του τέλους. Ερινύες. Πιάτα περνούν μπροστά από τα τρομαγμένα μου μάτια κοιτώντας με απαξιωτικά με τα υπολείμματα λαδιού να στάζουν σαν δάκρυα στα μάγουλα μου. Ευτυχώς, σκέφτομαι, δεν άφησα μπουκιά κοτόπουλο που να μην έφαγα. Έτσι και ωραίο άνδρα εξασφάλισα πως θα πάρω και δεν θα νιώσω τον πόνο από τον λιθοβολισμό με κοτομπουκιές.
Έντρομη κατευθύνομαι στην κουζίνα εκσφενδονίζοντας το κινητό στον καναπέ. Έχετε αντικρύσει ποτέ τις ενοχές σας; Εγώ ναι. Βλέπω δυο πιάτα στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο και δυο μαχαιροπίρουνα να περιπλέκονται, παρατημένα πάνω στο πρώτο πιάτο. Η εικόνα μου προκαλεί ανησυχία. Νομίζω πως τα άπλυτα πιάτα νιώθουν κάπως θλιμμένα, έχοντας καλυφθεί από απομεινάρια φαγητών που δεν καταναλώθηκαν. Από αισθητικά προσεγμένα κάδρα μιας απολαυστικής ιεροτελεστίας, μιας επαφής μοναδικής, όπως αυτή του ανθρώπου με το φαγητό του, έχουν γίνει ατημέλητοι πίνακες της άρτε πόβερα συντεθειμένοι με υπολείμματα ακατανάλωτων υλικών. Εκεί βέβαια, κρύβεται και η γοητεία τους φαντάζομαι, που τα καθιστά αισθητικά ακαταμάχητα μέσα στην παρακμιακή ομορφιά τους. Ανάμεσα στη λογική και την παράνοια, η μοναξιά των άπλυτων πιάτων με αναστατώνει. Και τι ζητήσανε τα έρμα; Λίγο τρίψιμο με το σφουγγάρι να φύγουν οι πληγές τους και λίγη σαπουνάδα ν’ αρωματιστούν.
Αποφασίζεις πριν τα πλύνεις να τα βγάλεις μια φωτογραφία να τα θυμάσαι. Αυτά και τις ενοχές σου που σε πνίγουν καθημερινά.
*ευχαριστώ για ακόμη μια φορά την Άλκηστη Λύκα που έσπευσε να συνθέσει τη φωτογραφία εξωφύλλου.
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
