Κάποτε έκλεισε τα μάτια της –θα ‘τανε ήδη μεσάνυχτα.
Ο σφυγμός της, γρήγορος από τις απόρρητες εκρήξεις της νύχτας, πέφτει τώρα σιγά-σιγά.
Ένα μικρό, τρυφερό αστέρι, αγγίζει δειλά το άφθαρτο σώμα της, κι εκείνο διαστέλλεται από ευγνωμοσύνη προς την αόριστη ευεργεσία.
Οι πόροι της εκπέμπουν μιαν αύρα αλλιώτικη, που περιτρέχει τις αισθήσεις. Ηδονικό κι αόρατο παρόν. Άπιαστο.
Σε μαγνητίζει η αύρα της. Κι ας μην είναι όμορφη.
Πάντα αυτή το άπιαστο όνειρο και πάντα εσύ ο δραπέτης κάποιας θύελλας, ερωτικής και καταδικασμένης.
Κωφάλαλη νύχτα με σφυγμούς εκκωφαντικούς. Ο χρόνος σταμάτησε μπροστά στο θαύμα.
Μα τώρα ξημερώνει. Κρίμα. Οι χίμαιρες αναπνέουν ευτυχέστερα τις νύχτες.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι φοιτήτρια του τμήματος Φαρμακευτικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το ενδιαφέρον και η προσήλωσή της στο αντικείμενο σπουδών της, στον άνθρωπο και την υγεία, είναι αδιαμφισβήτητα και άμεσα συνυφασμένα με το ανήσυχο πνεύμα της. Ωστόσο, από πολύ μικρή ηλικία πίστεψε στη δύναμη της συγγραφικής πένας, γιατί ένιωσε πως οι λέξεις αναπνέουν, ενώ στοιβαγμένες στη σειρά, αποκτούν ένα βάθος ασύλληπτο. Έτσι, έχει επιλέξει να πορεύεται παρέα με το αστείρευτο μεράκι της, την τέχνη της γραφής και ιδιαίτερα της ποίησης. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής και έχει συμμετάσχει σε μαθητικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, σε ορισμένους εκ των οποίων διακρίθηκε. Υπήρξε μέλος της συγγραφικής ομάδας στο blog του TEDxUoM 2019. Τον περασμένο χρόνο ένα ποίημά της συμπεριλήφθηκε σε έντυπη ποιητική συλλογή.
Πέρα από την ποίηση και τη λογοτεχνία, αγαπά τις ξένες γλώσσες, τα ταξίδια, την έντεχνη μουσική και τις τέχνες στο σύνολό τους, με ιδιαίτερη αδυναμία στο θέατρο, χάρη στον ιδιαίτερο παλμό και τη μαγεία του. Νοσταλγική και ταυτόχρονα αεικίνητη, απεχθάνεται τη στασιμότητα και πιστεύει στη ζωή και το φως. Όπως άλλωστε της αρέσει να δανείζεται από το Γ. Ρίτσο: «Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως.»
