Τις μέρες που αδειάζουμε, γεμίζουνε συνήθειες άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε αποπνικτικές. Σε ένα καθεστώς τακτικής ρουτίνας ψάχνουμε μηχανισμούς που να μας δίνουν πνοή. Επαναλαμβανόμενη μεν, ζωογόνα δε.
Το τελευταίο εξάμηνο ως παρέα βρισκόμαστε σε έναν παροξυσμό πρωτόγνωρο με τα φυτά εσωτερικού χώρου. Λίγο οι εικόνες στο Instagram, λίγο η επιρροή του influencer Κωνσταντίνου που έκανε την αρχή με τις όμορφες γλαστρούλες στο μπαλκόνι του, έχουμε φτάσει να ρίχνουμε κλεφτές ματιές καθημερινά σε μαγαζιά με όμορφα φυτά. Έχουμε γίνει ειδικοί πια στα φυτά εσωτερικού χώρου. Τα αναγνωρίζουμε, ξέρουμε τι θα ευδοκιμήσει πού, την περιποίηση που χρειάζεται το καθένα και είμαστε έτοιμοι να προτείνουμε ανά πάσα ώρα και στιγμή το φυτό που του ταιριάζει. Έχουμε ξεθωριάσει και κάπως τα λατινικά μας και νιώθουμε και κάπως υπερήφανοι που οι γνώσεις μας έχουν εξαπλωθεί σε κάποιους τομείς ξένους. Σε αυτό το κλίμα απέκτησα και τον πρώτο μου πόθο, τον «Αντώνη, αγάπη μου έλα πάρε με από εδώ» με νουνά τη Μαρίνα και βαπτισμένο στην ελληνική καλτίλα των ‘00s.
Καθώς ο covid μας χώρισε, ένιωθα μεγάλη στέρηση εδώ στην Κέρκυρα χωρίς μια πράσινη, αναπτυσσόμενη ομορφιά να γεμίζει το χώρο με το άπλωμα της. Μέσα σε μια δίνη «νεκρικών» πληροφοριών από το διάβασμα εξεταστικής από τους θολωτούς τάφους της Μεσαράς μέχρι τα κρεματόρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ζήτησα από τη μαμά μου να μου πάρει έναν πόθο. Ο πόθος μου είναι μέσα σε μια πήλινη γλάστρα και λιάζεται καθημερινά. Ορκίζομαι πως το αντάμωμα των ηλιαχτίδων με τα πράσινα φύλλα του φυτού μου, είναι ό, τι πιο όμορφο αντικρύζω καθημερινά. Και αυτή η φροντίδα, η ανησυχία μήπως το πότισα υπερβολικά, μήπως δεν φωτίζονται όλα τα φύλλα του καλά, δίνει ένα νόημα στο χαμένο μου βλέμμα.
Τα μεσημέρια που πια αποδέχομαι ότι μάλλον τσάμπα ξύπνησα από τις 7 με την ελπίδα να διαβάσω, αποφασίζω να μου δώσω λίγο χρόνο προσωπικό. Και καμία προσωπική στιγμή δε μπορεί να μη συνοδεύεται από μια κούπα καφέ ή ένα ποτήρι κρασί. Ένεκα μεσημεριανής ώρας, ο καφές ήταν απαραίτητος. Ελληνικός με άρωμα μαστίχας να μου θυμίσει λίγο υποβρύχιο, λίγη νοσταλγία και λίγη ξεγνοιασιά. Το καϊμάκι πετυχημένο μετά από πολλές αναγνώσεις σχετικών άρθρων για το πως να το πετύχεις: φωτιά σιγανή, ελάχιστο ανακάτεμα και πάντα με συγκεκριμένη φορά. Είναι μια ιεροτελεστία που απολαμβάνεις βυθισμένη στα αρώματα τα τόσο γνώριμα. Ένα ρόφημα ψυχικής υγείας θα έλεγε κανείς.
Τα Έθιμα Ταφής ήρθαν να ολοκληρώσουν την προσωπική ώρα αποσυμπίεσης. Δραματικά επίκαιρο, ανθρώπινο και γήινο, το βιβλίο είναι ένας ύμνος στην αλήθεια, την αλληλεγγύη και τη γυναίκα. Η απόκοσμη Ισλανδία των αρχών του 19ου αι. αποτελεί το φόντο της ιστορίας της Άγκνες Μάγκνουσντότιρ που θα εκτελεστεί με την κατηγορία πως συμμετείχε στη δολοφονία του συντρόφου της. Το διάστημα μέχρι την εκτέλεση θα πρέπει να μείνει στο σπίτι της οικογένειας του Νομαρχιακού Επιτρόπου. Οι σχέσεις της πρωταγωνίστριας με τις γυναίκες της οικογένειας και τον εφημέριο που έχει αναλάβει να την προετοιμάσει για το τέλος της σκιαγραφούνται μοναδικά από τη Hannah Kent. Η ανάγκη για εκμυστήρευση, ο φόβος για το στένεμα της ζωής και η αγωνιώδης ελπίδα για δικαίωση ξεδιπλώνονται δραματικά σε τοπία μουντά και σε ένα σπίτι πνιγμένο στην καθημερινή αγροτική ρουτίνα. Η γυναικεία αλληλεγγύη, η ένθεη αθεΐα και το ζωώδες ένστικτο αντικρούονται με το τετελεσμένο και τα συναισθήματα της πρωταγωνίστριας σε βιβλίο που μου χάρισε πολλά δάκρυα και ανάλαφρα χαμόγελα ελπίδας.
Ένα τρίπτυχο λοιπόν, ένα φυτό, ένας καφές και ένα ανάγνωσμα, μπορούν να σώσουν τη μέρα σου. Να την αλαφρύνουν. Πολλές φορές μάλιστα, βαραίνοντάς την. Είναι αυτά τα τρίπτυχα που κάνουν τη μέρα σου λιγότερο χαμένη. Ενθυμούμενη στιγμές γέλιου, αλλοτινές εποχές και βιώνοντας πρωτόγνωρα συναισθήματα, μπορείς να πεις «τουλάχιστον δε φοράω παπούτσια από δέρμα φάλαινας» και να συνεχίζεις το υπόλοιπο της μέρας σου γκρινιάζοντας.
*Τα Έθιμα Ταφής της Hannah Kent, μπορείτε να τα βρείτε εδώ: https://ikarosbooks.gr/45-ethima-tafis.html
*Πρόταση για μουσική ανάταση, η playlist της πρώτης εκπομπής “Error on Air” του Κωνσταντίνου Μαστοροογιάννη για το Radio Nowhere, που μπορείτε να βρείτε στο Spotify: https://open.spotify.com/playlist/674QdiVz8UpPbFM4JxsWla?si=p-w-DaC3T3OQmKJEov9JKA
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
