Πρόκες στα σύννεφα, Γιάννης Κοντός

Ξετυλίγω την ιστορία μου,

και σε κλείνω σπίτι, σε κοιμίζω.

Τα φώτα του δρόμου χαμηλά.

Μια εφημερίδα πεταμένη δείχνει

τη διάθεση της στιγμής.

 

Μυγδαλιές ανθίζουν απότομα,

οι αδελφές σου δακρύζουν.

Εσύ αγέρωχη κοιτάζεις

τα καθημερινά θαύματα.

 

Και τι πεταλούδες μέσα στο σπίτι

– τα θαύματα του Θεού μας αγγίζουν.

Υποψιάζομαι ότι αυτά τα πολύχρωμα

λεπιδόπτερα, αυτές οι ψυχές

είναι οι λέξεις μας.

 

Πάλι βρέχει και με φιλάς αδιάφορα

κοιτάζοντας πίσω απ’ την πλάτη μου

τις επόμενες μέρες να συνωστίζονται

στην πόρτα. Μαζί έρχεται και ένα άλογο,

ένα παράλογο, λευκό κι αγριεμένο.

 

Ο καιρός χειροτερεύει, οι τηλεοράσεις παίζουν

στο φουλ. Σε άλλο πλάνο είμαι ποδοσφαιριστής.

 

Με χιόνι, τρέχω κλωτσάω

τη σκέψη μου, τη στέλνω στα δίχτυα.

Κλαίνε, ουρλιάζουν οι φίλαθλοι.

 

Για εκείνη την παρεξηγημένη Πέμπτη,

την άχρωμη, που σε περίμενα,

και συνέβησαν αυτά τα μαγικά,

είδα το πόδι του χρόνου.


 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθρο« τα πρωινά »
Επόμενο άρθροΣε τρίτο ερωτικό…, Χαραλαμπία Πνευματικού
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.