Θαλασσάκια ρευστά, υδαρή κι ανεξερεύνητα καλούν παιδιά στις ακτές να μυρίσουν τι πάει να πει αλάτι κι αγάπη. Βήματα μικρά, βαθιά βυθίζονται σε κόκκους άμμου χαράζοντας πορεία ξένη και γυμνή από σκέψεις. Το ακρογιάλι λαμπυρίζει με τον ήλιο να αντανακλάται σε τρεχούμενο νερό και μικρά κύματα σβήνουν πάνω του αφήνοντας την τελευταία τους πνοή εκεί. Ξερνούν ό,τι τα πλημμύρισε ο βυθός εκεί που διάφορα βλέμματα αρμενίζουν.
Ανάμεσα στα πολλών σχημάτων και χρωμάτων βότσαλα και μικρά πετραδάκια, αραδιάζονται στην ακτή κοχύλια. Άλλα τραχιά, άλλα λεία και γυαλιστερά, κάποια άσπρα, κάποια πολύχρωμα, τα κοχύλια φωτίζουν το περιβάλλον τους και φαίνονται να προσδοκούν την επαφή τους με χέρια ανθρώπινα. Κι όμως αν δεν τα ψάξεις τα κοχύλια, δεν τα βρίσκεις. Και ποιος να φανεί Μάρτη μήνα να χαϊδέψει δυο κοχύλια ξεβρασμένα.
Κάτωχρος από το τρέξιμο, συμπιεσμένος από την καθημερινότητα και νωχελικός βαδίζεις εκεί που ακούς γέλια παιδιών από συνήθεια. Χαζεύεις κάπως την ξεγνοιασιά τους και αναπολείς στιγμές σου στη θάλασσα. Μνήμες υγρές, μέσα σε πύργους στην άμμο και γέλια της αθωότητας. Ξεχωρίζεις στις μνήμες σου χρώματα ζωντανά, όπως το κόκκινο μαγιό της Μαίρης και αναγνώσματα της παραλίας της μαμάς σου, όπως το Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα. Η γεύση από τις βανίλιες έχει χαράξει τη γλώσσα σου.
Κενό. Το απόλυτο που ακολουθεί τη νοσταλγία. Αυτή που μας μαθαίνει να ωραιοποιούμε ό,τι μας έχει φύγει ξεχνώντας ό,τι μας μας έχει μένει. Όπως ξέχασες και πάλι εκείνα τα κοχύλια που σου άρεσε να μαζεύεις. Ένα για κάθε σου μπάνιο. Η μνήμη σου τα αγνόησε επιλεκτικά σήμερα, που αδιαφόρησες να χαζέψεις το ακρογιάλι που στεκόταν μπροστά σου.
Γυρνάς σπίτι για να δεις το βάζο σου το διάφανο γεμάτο με τα όμορφα κοχύλια σου. Τα μπάνια σου όλα παίρνουν από μπροστά στο, όπως περνούν και τα αγγίγματα σου σε νερό και άμμο με στόχο να βρουν το πολύτιμο τεκμήριο της αθωότητας σου, των επισκέψεων στην φυσική σου κολυμπήθρα. Ό,τι μας μένει το αγνοούμε μάλλον.
Βγαίνεις και κατευθύνεσαι ξανά προς τη θάλασσα. Με γυμνά πόδια και τα μπατζάκια του παντελονιού σου ανεβασμένα στα γόνατα, σκύβεις και ψάχνεις για κοχύλια. Εκείνα τα κοχύλια που μετρούσαν τις ενοχές σου, που βάζανε τάξη στη ζωή σου που μαρτυρούσαν ένα καλοκαίρι γεμάτο βουτιές, όπως επιβαλλόταν. Ψάχνεις εκεί, Μάρτη μήνα να βρεις, τα κοχύλια μιας ζωής κανονιστικής, μετρημένης ευτυχίας, που τόσο έχεις στερηθεί.
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
*Ευχαριστώ τη Μαρίλη Αγάθου για την παραχώρηση των φωτογραφιών του κολάζ.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
