Στους κόσμους που γκρεμίζονται δίπλα μας, καίγονται τα κάστρα μέσα μας.
Η μουντή μας καθημερινότητα, η ρουτίνα, οι κακές ειδήσεις και οι πολλές απαιτήσεις, μας έχουν διαλύσει. Προσπαθούμε να είμαστε πολυμηχανήματα με εξαρτήματα για ζύμωμα, άλεσμα και τεμαχισμό ή shampoo, conditioner και αφρόλουτρο μαζί. Απορούμε. Τι ζούμε; Πόσα θα προλάβουμε; Πόσο θα ζήσουμε; Αξίζει τον κόπο;
Έχει πνιγεί ο αυθορμητισμός. Πνέουν όλα άψυχα κι εμείς ξεψυχάμε για πράγματα ανούσια. Πράγματα που συνεχίζουν να μας βαραίνουν παρά το λιώσιμο των πάντων. Ξεχνάμε τις διαστάσεις μας και φορτωνόμαστε επιπλέον άγχη, πρόσθετα προβλήματα, με το έτσι θέλω. Και κάπου εκεί, που η ψυχή σου έχει ραγίσει και κρύβεται επιμελώς στην αμορφία της χειρουργικής σου μάσκας, το σώμα σου ριγεί.
Σπυράκια, σημαδάκια, έρπητες, πόνοι στομάχου, κεφαλαλγίες και πολλά άλλα έχουν κάνει την εμφάνισή τους στις ζωές μας τρώγοντάς τες. Τσαντίζομαι που έχουμε αφήσει το άγχος να μας πνίγει και να μην μας αφήνει σε ησυχία. Αφήνουμε ανθρώπους, συνθήκες και υποχρεώσεις να εισβάλλουν στα σώματά μας, συχνά αμαχητί.
Από μέσα έγινε η επίθεση και τα κάστρα μας καίγονται. Υποφέρουμε για μεγάλα τίποτα ή για μεγάλα πάντα. Καμία η διαφορά εν τέλει. Πώς επιτρέψαμε τα σώματά μας να γίνουν έρμαια «τιπότων» και «πάντων»;
Τα ψυχοσωματικά δεν είναι νέα αποκτήματα, αλλά μένουν για πολύ. Ανεπίτρεπτα πολύ και ραγίζουν εμάς και τους γύρω μας. Πώς να βάλεις όμως, τέλος στην ψυχή και τους πόνους της; Πότε θα πάψουμε να αγχωνόμαστε;
Μάλλον ποτέ. Αλλά πρέπει να ανακαλύψουμε το πώς δεν θα τσακιζόμαστε ψυχικά και σωματικά ψάχνοντας την λύση στην αυτό-αγάπη μας. Να γίνουν ψυχή και σώμα ένα καταφύγιο των αγωνιών μας, ένας τόπος αποσυμπίεσης και όχι κατάρρευσης.
Θέλει δρόμο, θέλει κόπο και θέλει αγάπη. Θέλει όσα στερούμε στους εαυτούς μας και όσα αγνοούμε πως χρειαζόμαστε. Ν’ αφήσουμε το πνίξιμο στην άκρη, να βρούμε χρόνο για χαρά και άνοιξη, να μυρίσουμε τα λουλούδια και τον καφέ μας, να γίνουμε αγκαλιές αυτοαναφορικές και τσιρότα για τις πληγές μας.
Και κάπως έτσι, να ξεπεράσουμε τα ψυχοσωματικά μας και να γίνουμε ψυχοσώματα.
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
*Ευχαριστώ την Άλκηστη Λύκα για την παραχώρηση της φωτογραφίας εξωφύλλου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
