Εκείνα τα λίγα λεπτά κάθε βράδυ
όταν χαζεύουμε μπροστά στα ράφια τα βιβλία μας,
και το διάβασμα ύστερα μέχρι να νυστάξουμε,
αυτά είναι που δίνουν νόημα στο κρεβάτι,
στα μαξιλάρια και στα ωραία μας φωτιστικά,
ακόμα και στον ύπνο που ακολουθεί,
αφού για να κάνουμε έρωτα δεν θέλουμε πια
το κρεβάτι˙ προτιμάμε το τραπέζι της κουζίνας,
που σκύβεις στη δροσερή του επιφάνεια
ή που ξαπλώνεις πάνω του ανάσκελα
κι άλλοτε το πλατύ πρεβάζι του παραθύρου
που μια φορά –θυμάσαι;- πιάστηκες απ’ την κουρτίνα
και την ξήλωσες κι ακόμα να τη φτιάξουμε
κι οι γείτονες μας βλέπουν-
εκεί μας αρέσει πιο πολύ.
*Aπό τη συλλογή Τι κοιτάζει στ’ αλήθεια ο ποιητής, εκδ. Πόλις, 2016.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
