Γυμνά κι ασάλευτα μάτια
στραγγίζουν όλο το κόκκινο
και γεύονται την άγνωστη ηδονή της αυλαίας.
Άνθρωποι ολόγυρα αναπνέουν. Συντονισμένα.
Με τα μπαλωμένα ρούχα τους και τις μπαλωμένες σιωπές τους,
γυρεύουν από μένα να τραυματίσω την ανυπαρξία τους
κι εγώ το κάνω.
Δεν είμαι εγώ ο πρωταγωνιστής. Πώς θα μπορούσα άλλωστε;
Είναι κείνες οι διάφανες ψυχές των θεατών.
Γλιστράνε λαθραία πάνω στο σανίδι.
Ψιθυρίζουν στο αυτί μου χάρτινες λέξεις
κι εγώ τις ακούω, γιατί μιλάω τη γλώσσα του φεγγαριού.
Βαφτίζονται στη λευκή φλόγα της κάθαρσης
ξανά και ξανά,
ώσπου να πήξει το φως στις τρύπες από τις πληγές τους.
Ύστερα λένε «ευχαριστώ». Και φεύγουν.
Η αυλαία πέφτει.
Παραταγμένα χέρια χειροκροτούν.
Όχι εμένα, το θέατρο.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι φοιτήτρια του τμήματος Φαρμακευτικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το ενδιαφέρον και η προσήλωσή της στο αντικείμενο σπουδών της, στον άνθρωπο και την υγεία, είναι αδιαμφισβήτητα και άμεσα συνυφασμένα με το ανήσυχο πνεύμα της. Ωστόσο, από πολύ μικρή ηλικία πίστεψε στη δύναμη της συγγραφικής πένας, γιατί ένιωσε πως οι λέξεις αναπνέουν, ενώ στοιβαγμένες στη σειρά, αποκτούν ένα βάθος ασύλληπτο. Έτσι, έχει επιλέξει να πορεύεται παρέα με το αστείρευτο μεράκι της, την τέχνη της γραφής και ιδιαίτερα της ποίησης. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής και έχει συμμετάσχει σε μαθητικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, σε ορισμένους εκ των οποίων διακρίθηκε. Υπήρξε μέλος της συγγραφικής ομάδας στο blog του TEDxUoM 2019. Τον περασμένο χρόνο ένα ποίημά της συμπεριλήφθηκε σε έντυπη ποιητική συλλογή.
Πέρα από την ποίηση και τη λογοτεχνία, αγαπά τις ξένες γλώσσες, τα ταξίδια, την έντεχνη μουσική και τις τέχνες στο σύνολό τους, με ιδιαίτερη αδυναμία στο θέατρο, χάρη στον ιδιαίτερο παλμό και τη μαγεία του. Νοσταλγική και ταυτόχρονα αεικίνητη, απεχθάνεται τη στασιμότητα και πιστεύει στη ζωή και το φως. Όπως άλλωστε της αρέσει να δανείζεται από το Γ. Ρίτσο: «Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως.»
