(Die nichtnure)
Όχι μόνο οι εφημερίδες
όχι μόνο οι φωνές από πίκρα
και φόβο
κι όχι μόνο
ο αγώνας δρόμου με το ταχυδρομείο
που λογαριασμούς φέρνει
μαντάτα
και γράμματα λυπηρά
Όχι μόνο η απόκρουση
της καθημερινής κακίας
όχι μόνο η έγνοια
κι όχι μόνο η θλίψη
κι όχι μόνο η συμπόνοια
όχι μόνο η κατ’ ανάγκη ονομαζόμενη ελπίδα
κι η σφαγιασμένη πίστη
σ’ έναν κόσμο καλύτερο
Μόνο απ’ την αντίπερα πλευρά των μόνο
η ζωή ξεκινά
εκεί πορεύεται η αγάπη
ανάμεσα από εποχές αληθινές
εκεί γίνονται τα χρώματα πολύχρωμα
κι οι θόρυβοι
αποκτούν σχεδόν νόημα
και μπορείς αέρα να εισπνεύσεις
και τα πάντα
να τα νιώσεις
και να τα αισθανθείς
Όμως εγώ είμαι εξουθενωμένος
από τις εφημερίδες
και τις φωνές
και τον αγώνα δρόμου με αυτά
τα μόνο
με τα οποία η μία μου και μόνη
ζωή ξοδεύεται
δίχως εσένα
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
