Ετικέτα: Φωνές

Του κόσμου τα καμώματα είναι φτιαγμένα από χρώματα. Ένα μαντήλι για παρεό μπαλωμένο με τετράγωνα υπόλευκα. Πνιγμένο σε θαλασσινό νερό. Αγαπημένο κορμιών στο αλάτι βουτηγμένων. Του άπλωσες το...

Κύριε αμάρτησα ενώπιον σου Ήλπισα πολύ σε μιαν άλλη αυγή Και προσευχήθηκα τόσο Ώσπου μου τελείωσαν οι λέξεις| Κρατήθηκα τόσο συχνά από το δειλινό Στα δέντρα τα αειθαλή Θνητός εγώ,...

Στους κόσμους που γκρεμίζονται δίπλα μας, καίγονται τα κάστρα μέσα μας. Η μουντή μας καθημερινότητα, η ρουτίνα, οι κακές ειδήσεις και οι πολλές απαιτήσεις, μας...

-Είμαι ο ποιητής, είπε.   -Και τι πάει να πει ποιητής;   -Ποιητής είναι ο εραστής των αιχμηρών λέξεων, εκείνων που σημαδεύουν κατευθείαν την ψυχή και την κρατάνε ζωντανή κι...

Τα βήματά τους ακούγονταν από μακριά. Έμοιαζαν με σάλπισμα από χιλιάδες στρατιώτες την ώρα της μάχης. Δεν ξέρω γιατί, μα πάντα ο ήχος της...

οι άνθρωποι γνωρίζουν δυο πενιές/ εκείνη του λυγμού κι εκείνη του παραπόνου/ πεπεισμένοι πως το παράπονο είναι προνόμιο/ το προτιμούν/ ο λυγμός είναι επίπονος/...

Θαλασσάκια ρευστά, υδαρή κι ανεξερεύνητα καλούν παιδιά στις ακτές να μυρίσουν τι πάει να πει αλάτι κι αγάπη. Βήματα μικρά, βαθιά βυθίζονται σε κόκκους...

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ   Ο κύκλος που δεν κλείνει   Ο κύκλος δεν έκλεισε. Τόσα χρόνια δεν λέει να κλείσει. Έγινε απλώς φαύλος κύκλος, φαυλότατος. Που ανακυκλώνεται, διαρκώς·...

Σε στέρφα γη κοιμισμένη, σκάνε τα κύματα στα αρμυρίκια. Έφτιαξες έναν κόσμο βουτηγμένο στο αλάτι. Και τον πίνεις. Στερεύοντας από υγρά εκλιπαρείς για ενυδάτωση. Ανοίγεις το στόμα σου και...

Κει που πατείς η γης απλώνει κι είναι αρκετό το χώμα μου γιατί σε επιθυμώ Αγάπη μου, είναι η ζωή μου ολάκερη Δευτέρα Ο ίσκιος κι η φοβέρα...