Ετικέτα: Γιάννης Ρίτσος

Ένας κήπος, ένα φεγγάρι ένα πουλί από φεγγάρι σε φωνάζουν. Έλα. Τα φύλλα ξεχάσανε το χρώμα τους. Μην αργείς. Σταχτί χρώμα, σταχτιά σκέψη, ξεχνάω να δω, ξεχνάω να πάω — πού...

Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας, θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.   Δεν σου τηλεφωνώ. Σε σωπαίνω. Σε είμαι. Τις νύχτες, όταν αδειάζουν τα πάρκα, μιλώ...

(1 Μαϊου 1909 - 11 Νοεμβρίου 1990) Ελάχιστο χρονικό του έρωτα Βιάζονταν πολύ να φιληθούν. Μπήκαν στο σπίτι. Κλείδωσαν. Τις δυο καρέκλες τις άφησαν στον κήπο. Όσο...

Τα πιο πολλά, τα πιο ωραία, τα΄δες απ΄την κλειδαρότρυπα- λουλούδια πεσμένα στο πάτωμα και μέσα στα παπούτσια σου. Καλύτερα λοιπόν να περπατάς ξυπόλητος μη σ΄ακούσουν.  

Ετούτα τ’ άσπρα βότσαλα στο γυμνό σου τραπέζι λάμπουν στον ήλιο. Κανένας δε μαντεύει από ποιους βυθούς ανασύρθηκαν. Κανένας δεν υποπτεύεται με τι ριψοκίνδυνες καταδύσεις τ’ ανέβασες· με...

Ήλιος ζεστός και γάργαρο νερό- τρεχούμενο στα χέρια και τις πλάτες μου Ανέγγιχτο από σκλαβιές και ατιμίες πρόσωπο μου γιατί κλαίεις; Εγώ είμαι εδώ *** Ένα πρόσωπο |Γιάννης Ρίτσος Είναι...

(1 Μαΐου 1909 - 11 Νοεμβρίου 1990)   1 (Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ’ έναν νέο. Δεν έχουν...

Ι. Πλήθος λεμόνια επάνω στο τραπέζι στις καρέκλες στο κρεβάτι κίτρινες λάμψεις τρέχουν το σώμα σου μ’ αρέσει που βρέχει νύχτα με χίλια λεμόνια και ξαφνικά ο φακός του δασοφύλακα να σταματάει τους βρεγμένους...

I Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό, αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα, αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν...

Στη γωνιά της αυλής, μέσα στα σαπουνόνερα κάτι τριαντάφυλλα καμπούριασαν απ’ το βάρος της ευωδιάς τους. Κανένας δε μύρισε αυτά τα τριαντάφυλλα. Καμιά μοναξιά δεν είναι μικρή. *Από...