Αρχική Ετικέτες Γιάννης Ρίτσος

Ετικέτα: Γιάννης Ρίτσος

Μικρή Σουΐτα Σε Κόκκινο Μείζον, Γιάννης Ρίτσος

Ι. Πλήθος λεμόνια επάνω στο τραπέζι στις καρέκλες στο κρεβάτι κίτρινες λάμψεις τρέχουν το σώμα σου μ’ αρέσει που βρέχει νύχτα με χίλια λεμόνια και ξαφνικά ο φακός του δασοφύλακα να σταματάει τους βρεγμένους...

Ρωμιοσύνη, Γιάννης Ρίτσος

I Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό, αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα, αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν...

Μικρή μοναξιά, Γιάννης Ρίτσος

Στη γωνιά της αυλής, μέσα στα σαπουνόνερα κάτι τριαντάφυλλα καμπούριασαν απ’ το βάρος της ευωδιάς τους. Κανένας δε μύρισε αυτά τα τριαντάφυλλα. Καμιά μοναξιά δεν είναι μικρή. *Από...

Βρες χρόνο, Γιάννης Ρίτσος

«Βρες χρόνο για δουλειά -αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας. Βρες χρόνο για σκέψη -αυτό είναι η πηγή της δύναμης. Βρες χρόνο για παιχνίδι -αυτό είναι...

Φαίδρα, Γιάννης Ρίτσος

...Ω, ναι, κι απόψε, όπως πάντα, πολύ θα το 'θελα να σε οδηγήσω εγώ στο λουτρό, να σε πλύνω με τα ίδια τα χέρια...

Επιτέλους, Γιάννης Ρίτσος

Πριν από εσένα ήσουν εσύ; Έξω στο δρόμο δεν περνάει κανένας. Το φως του δωματίου πέφτει κάθετα τονίζοντας τα ζυγωματικά, σβήνοντας το σαγόνι μέσα στην ίδιαν απορία: «υπήρξαμε;»....

Παραδοχή, Γιάννης Ρίτσος

  Νικημένος απ’ το γαλάζιο με το κεφάλι ακουμπισμένο στα γόνατα της σιωπής πεθαμένος από ζωή πεθαμένος από νιότη βουλιαγμένος κάτου απ’ τη φωτιά του με το φύκι σαλεύοντας στη...

Οι γειτονιές του κόσμου, Γιάννης Ρίτσος

Δεν έχω καιρό να κουραστώ. Δεν έχω καιρό να σταυρώσω τα χέρια μου. Δεν έχω καιρό να μην αγαπώ, να μη μισώ, να μη θέλω,...

Mεσημέρι Αυγούστου, Γιάννης Ρίτσος

Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι. Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ’ ένα κόκκινο κάτω απ’ το λόφο. Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε, είναι η μεγάλη...

Ελάχιστο χρονικό του έρωτα, Γιάννης Ρίτσος

Βιάζονταν πολύ να φιληθούν. Μπήκαν στο σπίτι. Κλείδωσαν. Τις δυο καρέκλες τις άφησαν στον κήπο. Όσο έλειπαν τα πουλιά οικειοποιήθηκαν τις καρέκλες τους, τις έκαναν σκάλες για...

Top

«Κίρκη» της Madeline Miller

Πόσο αίμα έσταξε στο παλάτι του ήλιου από τις πληγές του Προμηθέα; Κι η Κίρκη, η θεά, πόση άγνοια κινδύνου είχε όταν –τρεμάμενη- του έφερνε...