Ετικέτα: Κική Δημουλά

Θεέ μου τί δὲν μᾶς περιμένει ἀκόμα. Κάθομαι ἐδῶ καὶ βρέχομαι. Βρέχει χωρὶς νὰ βρέχει ὅπως ὅταν σκιὰ μᾶς ἐπιστρέφει σῶμα. Κάθομαι ἐδῶ καὶ κάθομαι. Ἐγὼ ἐδῶ, ἀπέναντι ἡ καρδιά...

Όταν στρώνεις το τραπέζι πριν καθίσεις να ελέγχεις σχολαστικά την αντικρινή σου καρέκλα άν είναι γερή μήπως τρίζει μήπως χαλάρωσαν οι εγκοπές μήπως φαγώθηκαν οι αρμοί άν υποσκάπτει το σκελετό σκουλήκι γιατί εκείνος...

Μίλα. Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε. Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία. (...) Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.

(6 Iουνίου 1931 - 22 Φεβρουαρίου 2020) Πέρασα   Περπατῶ καὶ νυχτώνει. Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει. Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη. Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή. Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα. Τὰ ὀνόματα τῶν...

Κύριε, γνωρίζω σκαμμένους δρόμους ξανασκάβω πριν από μένα έσκυψαν βαθύτερα πολλές εξερευνήτριες αγωνίες. Ακλόνητη η βασιλεία του αναπόδεικτου (μεγάλος συκοφάντης σου μα και υποστηρικτής σου).   Ψάχνω μήπως η πίστη μας...

Όταν στρώνεις το τραπέζι πριν καθίσεις να ελέγχεις σχολαστικά την αντικρινή σου καρέκλα αν είναι γερή μήπως τρίζει μήπως χαλάρωσαν οι εγκοπές μήπως φαγώθηκαν οι αρμοί αν υποσκάπτει το σκελετό σκουλήκι γιατί εκείνος...

Πολλές φορές σε ζήτησα το απόγευμα: Όταν με βρήκε πίσω απ’ το παράθυρο να προφητεύω τις συνεχείς σιωπές σου. Όταν μια βίαιη σκηνή εκτυλίχτηκε σ’ εμένα ανάμεσα και...

Για σένα στις επιθυμίες μου λόγος δεν γίνεται ποτέ. Δεν σε προέβλεψαν ποτέ τα όνειρά μου Οι προαισθήσεις μου ποτέ δεν σε συνάντησαν. Ούτε η φαντασία μου. Κι όμως μια ανεξακρίβωτη...

Να βρέχει θέλω όταν. Όχι δυνατά. Μίζερα να βρέχει, αποτυχημένα όχι παραπάνω από σταγόνες σαν εκείνες που συμπαραστάθηκαν σε κάθε λιγοστό σημείο της ζωής μου σταγόνες θέλω να μεταφέρουν στον ώμο...

Άρχισε ψύχρα. Το γύρισε ο καιρὸς σε αναχώρηση.   Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορροή.   Ως χθες ακόμα όλα έρχονταν. Ζέστες, η διάθεση για φως, λόγια, πουλιά, πλαστογραφία ζωής.   Γονιμοποιούνταν...