Ετικέτα: Μελπομένη Τ. Λαζαρίδου

Αν με αγαπάς, με αγαπάς ολόκληρα όχι από περιοχές φωτός ή σκιάς... Αν με αγαπάς, με αγαπάς μαύρα και άσπρο, και γκρι, πράσινο και ξανθό, και μελαχρινή... Αγάπησέ με, αγάπη...

Γέλα στη νύχτα, στη μέρα στο φεγγάρι, γέλα στις στριφτές στράτες του νησιού, γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο αγόρι που σ’ αγαπά, μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω, όταν...

Γιατί τόσα Μνημεία στον Άγνωστο Στρατιώτη κι ούτ’ ένα στον Άγνωστο Άνθρωπο; Εμείς πού θα βάνουμε τα στεφάνια μας;  

Μια μυγδαλιά και δίπλα της, εσύ. Μα πότε ανθίσατε; Στέκομαι στο παράθυρο και σας κοιτώ και κλαίω. Τόση χαρά δε την μπορούν τα μάτια. Δος μου, Θεέ μου, όλες τις στέρνες...

Κι αφού όλοι ερχόμαστε από την ησυχία των αιώνων Κι όλοι στην ησυχία των αιώνων καταλήγουμε Προς τι η τόση φασαρία; Αλήθεια αξίζει τέτοιος πάταγος για ένα τόσο δα μικρό διαλειμματάκι;  

Σου στήνω μια καλύβα στους αιώνες των αιώνων, έναν κήπο να περπατάς, ένα ρυάκι να καθρεφτίζεσαι, μια πλούσια πράσινη φραγή να μη σε βρίσκει ο άνεμος που...

Όλοι εμείς που γράφουμε στίχους, όλοι εμείς το διαμπερές τραύμα της Γης, λευκοί και μαύροι και κίτρινοι, «ανεπτυγμένοι» και «υπανάπτυκτοι», πλούσιοι και φτωχοί, που τους γράφουμε απάνω στο χιόνι, που...

Κοριτσάκι μου Κοριτσάκι μου, μὲς στὸ βουβὸ πηγάδι τοῦ φεγγαριοῦ σοῦ ῾πέσε ἀπόψε τὸ πρῶτο δαχτυλίδι σου. Δὲν πειράζει. Ἀργότερα θὰ φτιάξεις ἄλλο νὰ παντρευτεῖς τὸν κόσμο μὲς στὸν ἥλιο. Γιατὶ...

Με τις παλάμες μου τις ένοχες στο πρόσωπο, ούτε μπορώ να κρύβομαι, ούτε και να βαδίζω. Αυτά τα άσπρα χέρια εξίσου είναι γνωστά. Κ’ έψελνα κάποτε τις...

Σας αγαπούσα: και ίσως ακόμα η αγάπη μου δεν σβήστηκε εντελώς απ’ την ψυχή μου· αλλά αυτό εσάς, να μη σας ενοχλεί· τίποτε εσάς δεν θέλω να...