Ετικέτα: Pablo Neruda
Εσύ, Pablo Neruda
(12 Ιουλίου 1904 - 23 Σεπτεμβρίου 1973)
Εσύ ανάμεσα σε όλα τα όντα, έχεις το
δικαίωμα
να με βλέπεις αδύναμο...
Μ’ αρέσει άμα σωπαίνεις, Pablo Neruda
Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δε σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα...
Όχι, εγώ δε σʼ αγαπώ, Pablo Neruda
Εγώ, που λες, δε σʼ αγαπώ
κι αν θέλεις πίστεψέ το.
Απʼ την πολλή αγάπη μου
φτάνω να μη σε θέλω.
Όχι, εγώ δε σʼ αγαπώ
κι αν θέλεις...
Το κλεμμένο κλαδί, Pablo Neruda
Στη νύχτα θα μπούμε
για να κλέψουμε ένα κλαδί ανθισμένο.
Θα περάσουμε τον τοίχο,
στον ερεβώδη ξένο κήπο,
δυο σκιές μες στο σκοτάδι.
Ακόμα δεν έφυγε ο χειμώνας,
και ξαφνικά...
Το όνειρο, Pablo Neruda
Περπάταγα στην αμμουδιά
κι αποφάσισα να σ' αφήσω.
Πατούσα μια μαύρη λάσπη που τρεμούλιαζε,
κι όπως βούλιαζα και ξανάβγαινα
πήρα την απόφαση να φύγεις από μέσα μου,
με βάραινες...
Aπόψε, Pablo Neruda
Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.
Να γράψω, ας πούμε: «έχει μι' αστροφεγγιά απόψε
και τα μενεξεδιά αστεράκια λαμπυρίζουνε στα χάη».
Σης νύχτας ο...
Όλο παίζεις, Pablo Neruda
Όλο παίζεις, εσύ, κάθε μέρα, εσύ,
με το φως του σύμπαντος κόσμου.
Επισκέπτρια συλφίδα των νερών και των κήπων.
Δεν είσαι δε μόνο εκείνη η χρυσή κεφαλή
όπου...
Ποθώ το στόμα σου, Pablo Neruda
Ποθώ το στόμα σου, τη φωνή, τα μαλλιά σου,
Σιωπηλή πεινασμένη ενεδρεύω στους δρόμους,
Το ψωμί δεν με τρέφει, η αυγή με ταράζει,
Αναζητώ τον υγρό ήχο...
Με κεινην, Pablo Neruda
Έτσι σκληρός που είναι τούτος ο καιρός, περίμενέ με
θα τον ζήσουμε με κέφι.
Δος μου το μικρό χέρι σου:
θ' ανεβούμε και θα υποφέρουμε.
θα πηδήσουμε και...
Η ώρα του θανάτου, Pablo Neruda
Σαν φτάσει η ώρα του θανάτου
θα ʼθελα τʼ ακριβά σου χέρια
νʼ αγγίξουν τα ματόφυλλά μου
κι ας είναι για στερνή φορά.
Να ζεις και να γλυκανασαίνεις
το...