Ετικέτα: Pablo Neruda

(12 Ιουλίου 1904 - 23 Σεπτεμβρίου 1973) Εσύ ανάμεσα σε όλα τα όντα, έχεις το δικαίωμα να με βλέπεις αδύναμο...    

Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου εμένα δε σε φτάνει. Μου φαίνεται ακόμα...

Εγώ, που λες, δε σʼ αγαπώ κι αν θέλεις πίστεψέ το. Απʼ την πολλή αγάπη μου φτάνω να μη σε θέλω.   Όχι, εγώ δε σʼ αγαπώ κι αν θέλεις...

Στη νύχτα θα μπούμε για να κλέψουμε ένα κλαδί ανθισμένο.   Θα περάσουμε τον τοίχο, στον ερεβώδη ξένο κήπο, δυο σκιές μες στο σκοτάδι.   Ακόμα δεν έφυγε ο χειμώνας, και ξαφνικά...

Περπάταγα στην αμμουδιά κι αποφάσισα να σ' αφήσω. Πατούσα μια μαύρη λάσπη που τρεμούλιαζε, κι όπως βούλιαζα και ξανάβγαινα πήρα την απόφαση να φύγεις από μέσα μου, με βάραινες...

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Να γράψω, ας πούμε: «έχει μι' αστροφεγγιά απόψε και τα μενεξεδιά αστεράκια λαμπυρίζουνε στα χάη». Σης νύχτας ο...

Όλο παίζεις, εσύ, κάθε μέρα, εσύ, με το φως του σύμπαντος κόσμου. Επισκέπτρια συλφίδα των νερών και των κήπων. Δεν είσαι δε μόνο εκείνη η χρυσή κεφαλή όπου...

Ποθώ το στόμα σου, τη φωνή, τα μαλλιά σου, Σιωπηλή πεινασμένη ενεδρεύω στους δρόμους, Το ψωμί δεν με τρέφει, η αυγή με ταράζει, Αναζητώ τον υγρό ήχο...

Έτσι σκληρός που είναι τούτος ο καιρός, περίμενέ με   θα τον ζήσουμε με κέφι. Δος μου το μικρό χέρι σου: θ' ανεβούμε και θα υποφέρουμε. θα πηδήσουμε και...

Σαν φτάσει η ώρα του θανάτου θα ʼθελα τʼ ακριβά σου χέρια νʼ αγγίξουν τα ματόφυλλά μου κι ας είναι για στερνή φορά.   Να ζεις και να γλυκανασαίνεις το...