Ετικέτα: Ποίηση

Ένα μέλλον ισχνό αναπαύεται τις νύχτες. Στο καταφύγιο της μνήμης θαμπώνουν τα όμορφα χρόνια. Ο χρόνος σμιλεύει τη σιωπή, στοιχειώνει τη λαγνεία του σώματος, τη σύρει στο βυθό. Μπροστά στον...

Έμπλεος από σένα πώς κι από πού να σε φωνάξω; Χύνεται  μέσα μου η φωνή μου και δε μ’ ακούς και δε μ’ ακούω και σε ζητώ και...

Πάντα αγαπούσα τον έρημο αυτό λόφο Κι αυτόν τον φράχτη που κλείνει Από παντού στο μάτι τον ορίζοντα. Μα όταν κάθομαι και ατενίζω πέρα Το αχανές, την υπερφυσική Σιωπή...

Γυμνός, Iούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου που το...

Ξεμάκραινα από όλους Και από όλα Το κορμί μου Αυτοπυρπολήθηκε Τιμωρήθηκα Για τις ειδεχθής Μου πράξεις Ανοίγω μια τρύπα Στο χώμα Η γη είναι θεός Μπαίνω μέσα στο Θεό Σαν το ημίφως της πανσελήνου Τόξο σήμερα...

(30 Οκτωβρίου 1896 - 21 Ιουλίου 1928)   Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει, στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες. Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες. Υψώνονται...

Ακουμπώ το δάχτυλο στη μεμβράνη της θάλασσας κι αμέσως σχηματίζονται κύκλοι και τετράγωνα – περιστέρια κάτω από βαριά σύννεφα. Βαμβάκι έλεγε η γιαγιά μου πληγώνεται και ματώνει μα είναι απλώς βαμβάκι. Πολλά μαζί...

Τη νύχτα η πορτοκαλιά σου κόμη εφώτιζε τον γέρικο πύργο τ' ουρανού ψηλά ίσαμε γύρω απ' τον πλανήτη Κρόνο με ρούμι οι άγγελοι μεθυσμένοι στέγνωναν εκεί τα μάλλινα...

Πεθύμησα μια ντομάτα κομμένη στα τέσσερα κάτω από ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι. Μα είχα ξεχάσει πως Αύγουστο πέθανα Αύγουστο γεννήθηκα. Στο ενδιάμεσο σαπίσαν τα φεγγάρια. Πεθύμησα ένα τραγούδι στην παραλία...

Μην πεις πως θε να μ’ αγαπάς αιώνια, σαν δεν ξέρεις ποιοι σπόροι πέφτουν στην ψυχή κι αγάπες νέες ανθίζουν· μην πεις πως θα λησμονηθώ, κι...