Ετικέτα: Ποίηση

Οι θλίψεις πρέπει να σιωπούν όταν σταλάζει μέσα μας ο βαρύς όρκος. Η πορεία προς τους ξένους κοιτώνες είναι καθήκον των ψυχών στο μικρό τους θάνατο. Ώρα την ώρα αλλοιώνονται...

Οι πεταλούδες Δεν είν’ για να τις παγιδεύουμε Σε ένα δίχτυ μέσα, μήτε σε ένα ποίημα. Φτεροκοπώντας στον αέρα Είτε στα μονοπάτια μέσα του μυαλού, Όνειρα κάνουνε Να ειδωθούν Ν’ αγαπηθούν Από...

Όλα έγιναν ακριβώς όπως τα πρόβλεψα. Συναντηθήκαμε σαν ξένοι.   Ίσως να γίναν όλα έτσι επειδή τα πρόβλεψα.  

Σφιχτό ζωνάρι η μοναξιά, η ανάμνησή σου δράκος με κόκκινη γλώσσα, φωτιές πετά και κατακαίει το δάσος των ματιών μου. Μαξιλάρι έγινε ο πόνος. Το φεγγάρι μοναδικός ακροατής του τραγουδιού μου. Πόλεμος...

Ὁ ἔρωτας, ὄνομα οὐσιαστικόν, πολύ οὐσιαστικόν, ἑνικοῦ ἀριθμοῦ, γένους οὔτε θηλυκοῦ οὔτε ἀρσενικοῦ, γένους ἀνυπεράσπιστου. Πληθυντικός ἀριθμός οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες. Ὁ φόβος, ὄνομα οὐσιαστικόν, στήν ἀρχή ἑνικός ἀριθμός καί μετά πληθυντικός: οἱ φόβοι. Οἱ φόβοι γιά ὅλα ἀπό...

Και μετά αφού κάνουν όλα όσα κάνουν σηκώνονται, μπανιάρονται, πουδράρονται, αρωματίζονται, ντύνονται, κι έτσι προοδευτικά ξαναγίνονται σιγά σιγά αυτό που δεν είναι.  

Και Πάντα κλαις για μια εποχή Που μόνος σου κατασκεύασες Και ας είχες συνενόχους Για την ζαρωμένη όλο δέρμα θάλασσα Όταν φυσούσε λίγος αέρας και άμπωτη Για το φούσκωμα της...

Υμνώ τα πόδια που δεν αγγίζουν λες τη γη σαν να ήσανε αέρινα, τις γάμπες σαν σπαθιά που σκίζουνε στα δυο και το πιο βαθύ σκοτάδι τ'...

Η Αγάπη που είναι εκεί για όλους...   Μέσα στην καρδιά μου παλεύουν για σένα: ο έρωτας με την αγάπη· η επιθυμία με τη στοργή· η ζήλια με την καλοσύνη· η...

Πριν από εσένα ήσουν εσύ; Έξω στο δρόμο δεν περνάει κανένας. Το φως του δωματίου πέφτει κάθετα τονίζοντας τα ζυγωματικά, σβήνοντας το σαγόνι μέσα στην ίδιαν απορία: «υπήρξαμε;»....