Ετικέτα: Ποίηση

Βαθύτερο απ᾿ την αγάπη και την ταραχή που φέρνει μεσ᾿ στο στήθος η επιθυμία ζει στο θαλάσσιο βράχο έν᾿ άνθος ολομόναχο. Ποια φωνή το κυρίεψε και μοιάζει...

Μ’ ακούς; Οι δρόμοι όλοι της γης, βγαίνουνε στην καρδιά μου.     Μην ξεχαστείς. Τ’ ακούς; Να ‘ρθείς.  

Εψές το βράδυ κατά τη μαύρη νύχτα ήρθες κοντά μου μα είχες άσπρα μαλλιά σα να γεράσαμε μαζί και τώρα σιωπή τυλίγει η αράχνη τον ιστό της.    

Λίγο μόνο Χάδι στο αυτί Όαση ραμμένη Στην Αφροδίτη Αλίμονο Στην πονεμένη Γη Μας Τι βλέπεις άραγε Πίσω από αεροπλάνα Μέσα από καρδιές Ροζ μανιτάρια Ανάμεσα Στα φανερά σκοτάδια Τους Ήρθες Λιγάκι παγωμένος Αγνοούμενος Ετεροχρονισμένος Γυρισμένος Στην πλευρά Σου Δεν σε θωρώ Καλύτερα Απομάκρυνε Τα λάφυρα Σώσε Τα μαγικά Μας Γίνε αντιληπτός Ολόγυρα...

Στάθηκε απέναντι μου, όπως ένα εικόνισμα περιμένει τον πιστό, να το κοιτάξει στα μάτια. Να δείξει τη μετάνοιά του. Να παρακαλέσει για συγχώρεση. Μα εγώ είχα κιόλας ζητήσει άφεση...

(20 Νοεμβρίου 1927 - 16 Φεβρουαρίου 1985)   Οι ξένοι είναι καλοί – στο σπίτι πλήττεις. Αρρώστιες, βάσανα πολλά, το τι θα φάμε. Οι ξένοι χωρατεύουνε, γελούν πολύ...

Χώμα είμαστε Και στο χώμα θα πάμε   Τον ουρανό Για λόγους που εύκολα αντιλαμβάνεται Κανείς Τον επινοήσαμε.     Χώμα είμαστε, Χρίστος Λάσκαρης

Η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Γύρω απ’ τη γη γυρίζει το φεγγάρι. Δεν παθαίνουμε από θάνατο. Πεθαίνουμε από ζάλη.  

Ήρθε. Και φώτισε την καταπακτή μου. Κι' έγινε φως. Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω. Ένα μόνο ξέρω Πως έχασα τη γη. Ήρθε. Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλυτες Ένα κοπάδι ξέπλεκες ακτίνες Παίζοντας...

Έρχεται η μέρα και γκρεμίζομαι μαζί σου. Ολόκληρη δεν θα σε δω ποτέ. Ούτε θα σε έχω. Κάθε φορά πρωτόπλαστα τα μέλη σου και σκόρπια. Έγινα παντοδύναμος για...