Ετικέτα: Ποίηση

Καμιά φορά επικαλούμαι το νερό για να μπορέοσουν να συνεχίζουν οι λέξεις. Με περιμένεις, αν θυμάμαι καλά, αλλά εγώ έχω έρθει. Κανείς δεν μπορεί να έρθει περισσότερο από εμένα.     *Σταύρος Σταυρόπουλος

Κάποτε θα πεθάνουμε,πλήρης ημερών. Κενοί απ' του αγγιγματος μας τα άδεια χέρια, μέσα σε κλίνες περίτεχνες,με πρόσωπα οικεία δίπλα μας και αγαπημένα. Κοίταξε μας. Δε θα κοσμω καμιά...

Έλεγα πάντα πως πρέπει να μπω στη θέση του άλλου για να τον καταλάβω. Έτσι με παγιδέψανε οι άλλοι, μ’ έδεσαν με κάναν ό,τι θέλαν. Κι εγώ δεν...

Συμβαίνει έστω κι αργά: O ερχομός του έρωτα, ο ερχομός του φωτός. Ξυπνάς και τα κεριά είναι αναμμένα σαν από μόνα τους αστέρια συγκεντρώνονται, όνειρα ρίχνονται στα...

Κι επειδή κάποτε ξαπλώσαμε αγκαλιά κι ήταν αυτός ένας ύπνος ανήσυχος όπου οι ανάσες μας παιρναν η μία την άχνα της άλλης· κι επειδή έπινα την πνοή σου κι έφτιαχνα...

Απόψε οκτώ με δέκα προγραμμάτισα έρωτα. Ένα δίωρο θα κυλήσει σε τρυφερή αγκαλιά. Ύστερα θα γυρίσω σπίτι κατευνασμένος. Τίποτα δεν θα καταλάβει η μητέρα.   Μα ποιος μου λέει...

Εσύ μ’ αυτόν Εγώ μ’ αυτήν Κανένας δε μπορεί να πεί ότι δεν Επιλέξαμε Μονάχα λέμε πως οι επιλογές μας ήταν Λάθος.   *Αλέξης Ανδρής

Φιλοσοφείς τρυφερότητα χωρίς φιλοσοφία· στέργεις αιωνιότητα μονάχα με το βλέμμα· είσαι μια ζωντανή βαθειά σελίδα σώματος π’ αστράφτει σε παρθενικότητα. Ο χρόνος είν’ ακόμη για σένα            ...

Δέ μπόρεσα, νά σ’ αντικαταστήσω με κάνεναν. Όχι γιατί ήσουν αναντικατάστατος. Απλώς γιατί, από έρωτα σέ έρωτα πάντα μεσολαβεί λίγο κενό.     Ντίνος Χριστιανόπουλος

Αφήνουμε τον χρόνο να υπάρξει Διατάζουμε τον χρόνο που δεν υπήρξε Βάζουμε δυο σώματα σε εφαρμογή/με κομμένη την ανάσα Τ’ αποχωρίζουμε βίαια Κόβουμε από την ρίζα τον τρόπο...