Ετικέτα: Ποίηση

(20 Μαρτίου 1931 - 11 Αυγούστου 2020)   Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά, ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε...

Φλογάτη, γελαστή, ζεστή, ἀπὸ τ᾿ ἀμπέλια ἀπάνωθεν ἐκοίταγε ἡ σελήνη - κι ἀκόμα ὁ ἥλιος πύρωνε τὰ θάμνα, βασιλεύοντας μὲς σὲ διπλὴ γαλήνη· βαριὰ τὰ χόρτα, ἱδρώνανε στὴν...

Ο χρόνος είν’ αλλιώτικος για τον ερωτευμένο δεν είναι πρακτικός χωρίς αποτέλεσμα λήγουν οι στιγμές το μέλλον φτιάχνεται με τα πιο ωραία θέματα της χτεσινής αγάπης για θάνατο λογιέται...

(1932 - 7 Aυγούστου 2014)   Ζωή – χωρίς να ζούμε “Τόσα φιλιά- μα δίχως χείλη/ τόσες αφές- μα δίχως χέρια τόσοι φρουροί- μα δίχως πύλη/ τόσες ειδήσεις-...

Δὲν ξέρω πῶς, δὲν ξέρω ποῦ, δὲν ξέρω πότε, ὅμως τὰ βραδιὰ   κάποιος κλαίει πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα κι ἡ μουσικὴ εἶναι φίλη μας – καὶ...

Το χειρότερο δεν είναι που μ’ έκλεισαν σ’ αυτή τη φυλακή και πήραν τα κλειδιά κι έφυγαν, μα που δεν ξέρω ως πού φτάνει η φυλακή μου, που...

(2 Σεπτεμβρίου 1901 – 3 Αυγούστου 1975)   Και τώρα να μ’ επιτρέψης φίλε μου να γενικεύσω. Έχεις ευαισθησία, μια ψυχικήν ευγένεια και τάλαντο πιο δυνατό απ’ ό,τι...

Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι. Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ’ ένα κόκκινο κάτω απ’ το λόφο. Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε, είναι η μεγάλη...

Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι να γενεί νερό να ξεδιψάσεις   Σπέρνω την καρδιά μου στο λιβάδι να γενεί ψωμάκι να χορτάσεις   Στη φωτιά τη ρίχνω την καρδιά...

Σιωπή είναι ένας πόνος που αρχίζει Από το στήθος σαν μοναξιά.   Το μεσημέρι κιτρινίζει Ρημάζει το δέρμα μου Μπαίνει μες στο μυαλό. Σκόνη σηκώνεται, τα τζάμια στάζουν Η προσπάθεια αιμορραγεί.   Στηρίξου...