Ετικέτα: Ποίηση

  Μπήκε στο καφενείο   όπου επήγαιναν μαζύ.— Ο φίλος του εδώ   προ τριώ μηνών του είπε, «Δεν έχουμε πεντάρα.   Δυο πάμπτωχα παιδιά είμεθα — ξεπεσμένοι   στα κέντρα τα...

Σε χαραμάδες μυστικές δειλά ανατέλλει το χαμόγελο. πρώτα τα χείλη κυριεύει σκορπίζει ύστερα και διαχέεται αναζητώντας τις πηγές αστράφτει στην επιδερμίδα εγκαθιστά προφυλακές στα υψώματα πυκνώνει τις λεπτές ρυτίδες βυθίζεται και λούζεται μέσα...

της Magali, της Τατιάνας   Ι Ν’ ακούς πάντα Ν’ ακούς το μεγάλωμα της νύχτας Ν’ ακούς των χεριών τον ψαλμό το ξεκόλλημα της πέτρας απ’ τον τοίχο Ν’ ακούς...

Το σώμα είναι η Νίκη των ονείρων όταν ασύστολο σαν το νερό σηκώνετ’ απ’ τον ύπνο με κοιμισμέν’ ακόμα τις βούλες τις ουλές, τα τόσα τα σημάδια τους σκούρους...

Βρήκε νερό η μάνα μου και ψήλωσε. Με θυμήθηκε και μου ζητούσε αγκαλιά. Ήταν η ώρα που πότιζα το χώμα. Άκουσα ανάσα γύρω μου και σιγανό φιλί να φτάνει. Μέσα...

Να κοιμάσαι με τον ήλιο στο ένα μάτι και με το φεγγάρι στο άλλο μ’ έναν έρωτα στο στόμα κι ένα ωραίο πουλί μέσ’ στα μαλλιά στολισμένη σαν...

Για τα καλοκαίρια που έρχονται για όσα μας υπόσχονται από τώρα και μας φτιάχνουν τη μέρα δεν χρειάζεται να περιμένουμε ας κοιταχτούμε μόνο στα μάτια όχι βιαστικά κι επιπόλαια όπως...

Tο θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών. Aν έρθει πάλιν η άνοιξη, πάλι θα μας αφήσει, κι ύστερα...

Όταν ο κύριος Φογκ ήθελε να δει τι ώρα είναι έσκυβε από την πολυθρόνα και κοίταζε το πρόσωπό του στο νερό: όμορφος παρά μελαγχολικός και δέκα δευτερόλεπτα τρυφερός και...

άναστρη μια νύχτα σκοτεινή με δρόμους έρημους και μαγαζιά κλειστά κι ούτε ένα φως ν’ ανάβει σε πόρτες και μπαλκόνια   μόνος στεκόμουν κάπου εκεί και κρύωνα ως το μέσα μου κι...