Ετικέτα: Ποίηση

Χάιδεψέ μου το χέρι, κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου όποιον θέλεις, το φίλο σου, το κορίτσι σου, πες ένα λόγο τρυφερό απ’ αυτά πού λέμε πάνω...

  Η ζωή πότε ήταν αληθινά δική μας, πότε είμαστε αληθινά αυτό που είμαστε αληθινά, μονάχοι μας, δεν είμαστε, δεν είμαστε ποτέ παρά ίλιγγος και χάος γκριμάτσες στον καθρέφτη,...

δρόμοι που κυλούν και χάνονται και η ζωή το όχημα και το καύσιμο μνήμες καλά κρυμμένες σχεδόν αόρατες ανεπηρέαστες (οι περισσότερες) με γυμνό μάτι γυαλιά μυωπικά της ψυχής έργο.   δρόμοι που κυλούν σαν τις σκάλες εμπορικού κέντρου όχημα και...

Όταν τα βράδια Τρυπάς το στήθος μου μ’ ένα μαχαίρι Και ψάχνεις να βρεις Εδώ ένα περίπατο στ’ ακροθαλάσσι Εκεί ένα καφενείο που το λέγαμε η «Συνάντηση» Εκεί ένα...

Με τους ανθρώπους να μιλώ για ειρήνη και παράλληλα να σε σκέφτομαι Να μιλώ για το μέλλον και παράλληλα να σε σκέφτομαι Να μιλώ για το δικαίωμα στη ζωή και...

Ένας ο βίος κι αγύριστος κι όλα του αμετάκλητα ό,τι είπαμε και πράξαμε δε σβήνει ούτε ξεγίνεται μα η μνήμη βολοδέρνει όλο στο κακό. Γιατί ποιος λογαριάζει...

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω Μη φοβηθείς Και θα με βρείς είτε σαν άστρο Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα Είτε στο βλέμμα...

Υπάρχει μια φωτογραφία, που αποδεικνύει πως εσύ και εγώ συνυπήρξαμε. Κι έκλαψα πιο πολύ. Γιατί εγώ δεν είχα ανάγκη τη φωτογραφία για να θυμηθώ.    

Καμιά φορά, ο έρωτας γεμίζει κάθε σχισμή, τρυπάει κάθε πόρτα και ξεχειλίζει, γεμίζει τον χώρο και τον χρόνο και αποτελεί το μόνο, το απόλυτο...

Το φεγγάρι, το φεγγάρι τόσο προσκολλημένο ήταν στο στήθος μου στην κοιλιά, γι’ αυτό δεν το κοιτάζω πια το αποφεύγω, όπως και τον καθρέφτη.   Το φεγγάρι βγάζει τώρα ένα...