Ετικέτα: Ποίηση

Ακατάληπτοι ήχοι, διαύγεια αβέβαιη Άλλη μια μέρα αρχίζει. Σκοτεινό δωμάτιο Δυο σώματα πλαγιασμένα Εγώ χάνομαι σε μια Άγονη πεδιάδα Κι οι ώρες ακονίζουν τους σουγιάδες τους. Εσύ όμως αναπνέεις δίπλα μου...

Να μην κοιτάς, λοιπόν, μα να παρατηρείς. Γιατί η παρατήρηση έχει διάρκεια. Κι η διάρκεια είναι πάθος. Η διάρκεια είναι πάθος. Ένα πάθος που σιγοκαίει. Σύμφωνοι χωρίς φλόγες αφού...

υπάρχουν οι έρωτες που πέθαναν στην ώρα τους και είτε διάβηκαν την πόρτα και γίνηκαν αγάπη ή πάλι αστόχησαν και χάθηκαν στη λήθη   μα υπάρχουν και Εκείνοι...

Ο Διονύσης Αναλυτής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και εργάζεται στο κομμάτι των Δικτύων και Τηλεπικοινωνιών. Από εφηβική...

Παράξενο πολύ, γιατί όσο ένα ανοιξιάτικο σύννεφο έμεινε, όσο χρειάζεται για να ειπωθεί ένα αντίο. Υπέροχο μνημείο. Διάχυτος σαν μυρουδιά, απροσδιόριστος σαν το άπειρο, βλέμμα σάμπως σ’ ατέλειωτη νύχτα. Μπροστά μας...

Δελφίνια τα σύννεφα ταξιδεύουν στο ουράνιο πέλαγος. Ο  χειμώνας προχωρεί βαρύθυμος μ’ έναν κουτσό μήνα καθώς κρατά τα χρυσά δεκανίκια του ήλιου.   Είμαστε μωρά που ο άνεμος...

Όταν γδυθείς είσαι απλή σαν ένα από τα χέρια σου. Είσαι γλυκιά και στρογγυλή και διάφανη κι ωραία και απαλή και μια σταλιά και μια χουφτίτσα χώμα.   Όταν γδυθείς είσαι...

Μιὰ φορὰ τὸ χρόνο, τὰ Θεοφάνεια τὴ νύχτα, σὲ μιὰ στιγμὴ γιομάτη μυστήριο, ἀνοίγουν οἱ οὐρανοὶ κι ὅποιος προφτάση τότε νὰ ζητήσῃ ὅ,τι θέλει, θὰ τἀποχτήσῃ αὐτὸ ποὺ...

Από τη λάσπη μέσα αναδυθήκαμε του χρόνου Σαν πλέγμα από φωνές και σώμα πεθαμένων Ώσμωση μυστική· εσύ και η απουσία   Ο χρόνος βρόγχος που μας πνίγει Ο θάνατος το καταφύγιό μας   Μα η ψυχή θα ονειρεύεται ως...

Μου λείπει ένα σύμφωνο για να γράψω σωστά το όνομα σου. Μια πρόθεση για να καταλήξει το φιλί στα χείλη σου. Κι ένα φωνήεν για ν’ ανοίξω το κουμπί...