Ετικέτα: Ποίηση

Λέξεις διάσπαρτες, η μια δίπλα στην άλλη. Λέξεις με νόημα Άλλες χωρίς. Τι σημασία έχει. Πλούσιες όλες οργής, στεναχώριας, αγάπης, θλίψης, έρωτα. Βιωμάτων των θνητών όντων, που πόνεσαν και εδάκρυσαν άλλοτε από χαρά, άλλοτε...

Η νύχτα να βρει γυρεύει τη νύχτα της: Δεν είναι το σκοτάδι Ούτε της θάλασσας η όψη η ζοφερή Δεν είν’ ο ύπνος των φυτών ο ελαφρύς Μήτε...

Κι αν τα όνειρα τολμούν να υπερβούν τα σύνορα ετούτης της πραγματικότητας, το κατακάθι του παλμού τους στέκει ακλόνητο στην εξόρμηση της μάταιης ζωής. Κι ίσως σταθείς τυχερός μέσα στον αναλογισμό της...

Ένιωθες μόνος και μας έπλασες για να ‘χεις Συντροφιά εις τους αιώνας των αιώνων. Έσφαλες όμως πλάθοντάς μας Κατ’ εικόνα και ομοίωσίν σου, Πολλαπλασίασες τη μοναξιά σου. Τώρα είσαι...

Τα χέρια του έβαλε τριγύρω απ’ το κεφάλι Κι έτσι όπως το σφιχταγκάλιαζε, για μια στιγμή οι ψίθυροι ησύχασαν. Μα ο πόνος έχει το δικό του ουρλιαχτό κι...

Από τη στέγη περνούσαν πράγματα πολλά καπνός πνοές ανέμου φύλλα φθινοπωρινά ο ίσκιος του ήλιου στο γύρισμα του χελιδονιού η γλώσσα στο ζενίθ τα ξιπόλητα πόδια των πουλιών...

Πριν σε αγαπήσω, τίποτα δεν ήταν δικό μου: όλο βωλόδερνα στους δρόμους τίποτα αξία κι όνομα δεν είχε: έλπιζε ο κόσμος μόνο στον αέρα. Είχα γνωρίσει σταχτερά σαλόνια, τούνελ...

Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω. Κοσκίνισα μες στην καρδιά μου, την έρημο, ήξερα πως- δίχως τον άνθρωπο- δεν είναι πλήρες του ήλιου το φως. Ενώ τώρα, Κοιτάζοντας...

Στο καμένο σπίτι, τρώω πρωινό. Καταλαβαίνετε: δεν υπάρχει πρωινό, δεν υπάρχει σπίτι Κι όμως, να που είμαι εδώ.   Το κουτάλι που έχει λιώσει ξύνει το μπολ που έχει...

Επεκτείνομαι και βιώνω παράνομα σε περιοχές που σαν υπαρκτές δεν παραδέχονται οι άλλοι.   Εκεί σταματώ και εκθέτω τον καταδιωγμένο κόσμο μου, εκεί τον αναπαράγω   με πικρά κι απειθάρχητα μέσα, εκεί τον αναθέτω σ’...