Ετικέτα: Ποίηση

Ζώντας σε παραμύθια και θρησκείες, περνώντας μες από θρύλους, πολιτείες και λαούς άκουσα και για κείνο το γεφύρι που το πλάτος του δεν είναι πιο μεγάλο...

Τι είναι το στόμα σας για εμένα; Κύπελλο θυμιάματος θλίψης, Δέντρο φύλλων κοφτερών, Εν’ ανυπόμονο ψηλό καράβι, Φαρέτρα έξοχων βελών. Τι είναι το στήθος σας για εμένα; Λουλούδι νέας προσευχής, Ποίημα...

Μια μέρα το θηρίο απλά τρυπώνει Χωρίς τυμπανοκρουσίες Δίχως θόρυβο Σαν παροξύτονος ήχος που πληγώνει την ακοή σου Κύμα που πλημμυρίζει και σε πνίγει   Η απώλεια είναι η ζωή που...

Κάποτε μια νύχτα θ’ ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων για να περάσουν οι παλιές μέρες οι κλειδούχοι θα ‘χουν πεθάνει, στις ράγιες θα φυτρώνουν...

|16 Aυγούστου 1920 - 9 Μαρτίου 1994|   Αν δε σε ξαναδώ ποτέ θα σε κουβαλώ πάντα μέσα μου - κι έξω - στα ακροδάχτυλά μου  και τις γωνίες του μυαλού...

Κανείς δεν σκέφτηκε να κλείσει φεύγοντας την πόρτα κανείς δεν σκέφτηκε τον άνεμο που θα ʽρχονταν σε λίγο κανείς δεν σκέφτηκε τι άφηνε και τι έπαιρνε...

Αδέξια, με χοντρή βελόνα, με χοντρή κλωστή, ράβει τα κουμπιά στο σακάκι του. Μιλάει μονάχος:   Έφαγες το ψωμί σου; κοιμήθηκες ήσυχα; μπόρεσες να μιλήσεις; ν’ απλώσεις το...

Τα νέφη απλώνουν τα φιδίσια χέρια τους Και ψαύουν τους θύλακες των βουνών Στιγμιαίες φωταψίες Βροντές Και βρυχηθμοί παράξενων θηρίων Ακούγονται μέσα στις σκοτεινές φωλιές τους   Μα είναι απλώς η...

Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω. Κοσκίνισα μες την καρδιά μου την έρημο ήξερα πως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες του ήλιου το φως. Ενώ,...

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου ό, τι μου λείπει με προστατεύει από κείνο που θα χάσω όλες οι ικανότητές μου που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής με προφυλάσσουν από...