Ετικέτα: Ποίηση

Αυτό το κερί που άναψα περαστικός από τον οίκο Σου δεν είναι η προσευχή μου για να Σε φτάσει εκεί ψηλά δεν είναι οι παρακλήσεις μου ούτε βεβαίως καμιά...

Τα ποιήματα δεν μπορούν πια να ‘ναι ωραία αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει. Η πείρα είναι τώρα το μόνο σώμα των ποιημάτων κι όσο η πείρα πλουταίνει τόσο το ποίημα...

Τα μάτια μου τι να τα κάμω, Τα μάτια μου τα σκοτεινά, Όπως τα μάτια των σκοτωμένων.   Όταν σε βλέπω, γίνεσαι άφαντη, Αθέατη πίσω απ’ την πυκνότητα. Ως να...

Εκείνα που δειλά φαντάσθη μαθητής, είν’ ανοιχτά, φανερωμένα εμπρός του. Και γυρνά, και ξενυχτά, και παρασύρεται. Κι ως είναι (για την τέχνη μας) σωστό, το αίμα του,...

ΔΕΝ ΕΒΓΑΙΝΕ απ’ το ενυδρείο Κι εξάλλου δεν υπήρχαν προσβάσεις Να προφταίνει τα τόσα συμβάντα   Ζούσε σε βαθμό αυταπάτης   Χρειάστηκε να βγει ο ατμός Ξαφνικά μ’ έναν πάταγο Από μέσα...

Φτάνει η εποχή που έξω μυρίζει κάρβουνο και χιονονιφάδα• βαριά ατμόσφαιρα, άσθμα και υδρατμοί. Το ξέρω πως δεν διαλύομαι. Η ράχη σκληραίνει στο κρύο, όπως η φτέρνα στο τσιμέντο, όπως ο οργανισμός...

Δὲν ἔγραψα ποτὲ ποιήματα. Ὅ,τι διαβάζετε, εἶναι ὁ τρόμος τῆς ψυχῆς μου. Δοσμένος σὲ παραλλαγές.    

Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας, θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.   Όμως εγώ δε θα ’χω πια φωνή να τα...

Και σ’ αγαπώ όταν το πρόσωπό σου με ξυπνά στις επτά και τριάντα κι αρχίζει η νέα μέρα με την τρυφερότητα κάποιων χειλιών δίχως κόκκινο κραγιόν. Να σε...

Το πλιάτσικο της ψυχής εναρμονίζεται με το χάος. Ένας μορφασμός σφίγγει το πρόσωπο. Χωλαίνει η πραγματικότητα γέμισε αποστήματα ισορροπεί σε μια κλωστή κατάμαυρη. Στα σκονισμένα πεζοδρόμια τα λουλούδια εξαντλήθηκαν, μοχθούν για ένα χάδι. Οι...