Ετικέτα: Ποίηση

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου ό, τι μου λείπει με προστατεύει από κείνο που θα χάσω όλες οι ικανότητές μου που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής με προφυλάσσουν από...

Η οσμή της απουσίας απλώνεται στο ημίφως. Στη ροή του χρόνου ένας αργός παλμός είναι αρκετός κατανικά την παραίτηση. Ποδοπατώ τις αχνές σκιές, τα δάκτυλα σφίγγουν την καρδιά απρόσμενα βρήκε κάπου και ακουμπά. Από...

1 Σκιές της λευκής ημέρας κόντρα στα μάτια μου. Δεν βλέπω Τίποτα εκτός απ΄ το λευκό: Ο χρόνος λευκός, η ψυχή ελεύθερη απ΄ την ταραχή και το χρόνο. Λευκότητα των...

Εμένα κοίταξε το πουλί. Το ρολόι σταμάτησε Έχω μια πέτρα δική μου πλάι στη θάλασσα – λέει. Έχω τις στέγες με το μέρος μου. Γι’ αυτό είναι...

Σε αγάπησα Εκείνη τη νύχτα Που το σχήμα των φρυδιών σου Ακούμπησε το δέρμα των δαχτύλων μου Κι έμεινε ίδιο Σ’ αγαπώ για εκείνη τη νύχτα Που διστακτικά γράπωσα Το πόδι...

Απάνω που έλεγα να πάψω πια τα ερωτικά, να γράψω κάτι και για τη δυστυχία του διπλανού μου, γνώρισα εσένα κι αναστατώθηκα ολόκληρος, και παν περίπατο όλα...

Πρέπει ν’ αλλάξεις. Πρέπει ν’ αλλάξεις σχήμα στο σώμα σου να διαιρέσεις το σώμα σε μια ροή πιθανοτήτων μες στη ροή των εποχών μέσα στον χρόνο να βρεις απλώνοντας...

Στὴ πολυαγάπητη, στὴ πιὸ ὄμορφή μου ποῦ φῶς γεμίζει μου τὴ καρδιά, στὸ ἀθάνατο εἴδωλο, στὸ σεραφείμ μου, ἕνα μου «χαῖρε» παντοτινά!   Δρυσοξεχύνεται μέσ᾿ στὴ ζωή μου σὰν ἕνα...

Η λησμοσύνη είναι ένα τραγούδι που λευτερώνεται από ρυθμό και μέτρο και πλανιέται. Η λησμοσύνη είναι σαν ένα πουλί που τα φτερά του συμβιβάστηκαν, ακίνητα και απλωμένα,...

(3 Φεβρουαρίου 1971 - 20 Φεβρουαρίου 1999) Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου. Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες...