Ετικέτα: Ποίηση

Το φως, αυτή η φωτιά που καίει τώρα. Αυτός ο γκρίζος τόπος που με ζώνει. Αυτή η θλίψη για μια ιδέα μόνη. Η αγωνία τ’ ουρανού, της...

Έτσι όπως τον αυτόματο τηλεφωνητή που μόλις πάρετε τον αριθμό αρχίζει να σας λέει πριν σας ακούσει, έτσι όπως τον αυτόματο τηλεφωνητή που έχει προγραμματισμένη την απάντηση, που έχει...

Ρομαντικό ταξί μέσα στη νύχτα σαν άμαξα δαιμονισμένη. Μαστίγωσε τους μαύρους σου άμαξα ρίξε στην Πανεπιστημίου τ’ άλογα σου με μια ελαφρά μου κλίση χαιρετώντας τις φευγαλέες δενδροστοιχίες των...

Aν με ξεχάσεις… Ένα θέλω να ξέρεις.   Ξέρεις πώς είν’αυτό: κοιτάζω το κρυστάλλινο φεγγάρι, το κόκκινο κλαδί του αργού φθινοπώρου στο παράθυρό μου, αγγίζω πλάι στη φωτιά την ατάραχη στάχτη ή το ρυτιδωμένο σώμα...

Δικό σου     «Όταν επιτέλους λάμψει το φεγγάρι δεν θα ’χουμε ανάγκη άλλους παραδείσους, αρχαίες μελωδίες, άρπες, φλογερά πνευστά.     Απόψε ποθούμε μια ευτυχία λιγότερο πλαστή, λουλούδια κόκκινα, κίτρινα, αληθινά που τ’ άρωμά...

Από τα φυτά, που άφησες να φροντίζω όσο λείπεις, το ένα έβγαλε πουλιά, το άλλο σύννεφα. Έλα εσύ κι εγώ σου φυλάω σπόρους βροχής και τρυφερούς ανέμους. Χαίρε, προσμένοντας κι...

Η ζωή θα ήταν ίσως πιο εύκολη αν δε σε είχα ποτέ συναντήσει   Λιγότερος θρήνος κάθε φορά που πρέπει να χωριστούμε Λιγότερος φόβος μπροστά στον επόμενο και στον μεθεπόμενο χωρισμό.   Κι...

Την μιά μονότονην ημέραν άλλη μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι - οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν. Μήνας περνά και...

Το στόμα μου ανθίζει σαν πληγή. Πέρασα όλη τη χρονιά αδικημένη, κουραστικά αργόσυρτες οι νύχτες, άδειες, σκληροί αγκώνες μόνο και στοίβες χαρτομάντιλα που φώναζαν «κλαψιάρα, κλαψιάρα, τι χαζή...

Από χάδι σε χάδι έγινε βότσαλο. Καμιά παλάμη δεν τη θυμάται.