Ετικέτα: Ποίηση

Έσκυψε και ξαφνικά του φίλησε τα πόδια σημάδι ολοφάνερο της άγριας τρυφερότητας έμοιαζε κύμα ορμητικό που σκάει στην άμμο η μέσα θάλασσα βρήκε διέξοδο∙ τον τρόπο.   Τα πήρε...

Ήρωες και Άγιοι δεν υπάρχουν. Τους έφτιαξαν μετά. Ήθελαν να στηρίξουν την δικιά τους τυραννία αγιοποιώντας κάποια καθάρματα. Τους δικούς μας σοφούς και αγίους...

Χρησιμοποιώ τα μάτια σου ως άλλοθι για την ύπαρξή μου, κι όσο δεν τα κοιτάζω, νιώθω ένοχος απέναντι στη ζωή. Απά σ'ένα σώμα γυμνό, πώς...

Εδώ γνωρίζω ηλικιωμένους που αν τους ρωτήσεις απαντούν και μόνον τ' απαραίτητα σε μια γλώσσα παλιά ευγενική σανσκριτική ακατανόητη κι ύστερα πάλι φυγαδεύονται στη μερική τους άνοια, μακρινοί.   Πόσα μπορείς να...

Να μη λυπάσαι που πέφτουν τα φύλλα φθινόπωρο. Η δική σου τρυφερότητα θα τα φέρει και πάλι στα δέντρα. Δάκρυα μη χαλνάς· όλοι ανήκουμε στην ανάσταση. . . .  

Ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, αφιερωμένο στην κόρη του Έρη.   Ήθελα κάτι να σου πω, κάτι να τραγουδήσω. Ξέχασα και σένα ξέχασα και μένα. Με πήρε το τραγούδι στο...

Με βρήκε η νέα ημέρα Μες στ’ ουρανού την ξαστεριά Με τα πολλά παράθυρα   Όμορφος είναι ο κόσμος Η βρύση του ματιού   Ένα λαμπρό ρουμπίνι Από ματόκλαδο   Μες στου νερού τη...

Θεέ μου τί δὲν μᾶς περιμένει ἀκόμα. Κάθομαι ἐδῶ καὶ βρέχομαι. Βρέχει χωρὶς νὰ βρέχει ὅπως ὅταν σκιὰ μᾶς ἐπιστρέφει σῶμα. Κάθομαι ἐδῶ καὶ κάθομαι. Ἐγὼ ἐδῶ, ἀπέναντι ἡ καρδιά...

ήρθε σε βρήκε με ψαλιδισμένα τα φτερά ήθελε να τρέξετε μαζί κόντρα σε κάποιον άνεμο παιδιά πάνω στο παιχνίδι ανυπάκουοι κι ελεύθεροι και άγρια τρυφεροί τα υποσχεθήκατε όλα πολύ νωρίς   Σας κέρδισε άλλη μια παρόρμηση όμορφοι γίνατε μόνο γιατί κοιταχτήκατε με αγάπη αναζητήσατε...

– Το στήθος της λάμπει σαν άστρο – Είν’ η φωνή του Τραχειά και ανυπόμονη Όπως με πήρε την πρώτη νύχτα Στην αγκαλιά του Τα βλέφαρά της – Δεμένος με...