Ετικέτα: Ποίηση

Μὲ πῆρες κουρέλι χωρὶς ὄνομα, χωρὶς πρόσωπο συγκεκρημένο, κάτι σὰν τοὺς παλιάτσους στὸ τσίρκο ποὺ βάφονται ὅσο πιὸ δυνατὰ μποροῦν γιὰ νὰ πείσουν τοὺς ἄλλους ποιοὶ εἶναι καὶ...

 3   Σε περιμένω ακόμα κι’ ας το ξέρω πως δε θάρθεις.   Την ώρα αυτή, από μια παλιά συνήθεια, πάντα σκύβω, φυλλομετρώντας άσκοπα κάνα τυχαίο βιβλίο.   Μα ενώ καλά...

Αν είχε νόημα να ζεις θα είχε νόημα να ζεις Αν είχε νόημα να ελπίζεις ακόμα θα είχε νόημα να ελπίζεις ακόμα Αν είχε νόημα να θες να πεθάνεις θα είχε νόημα να θες να...

Τίποτα δεν αντιστεκόταν, ήλιος μεσημεριού του Αυγούστου φλόγιζε τον πηχτόν αέρα πύρωνε τις στέγες. Στο καφενείο πίναμε γκαζόζες κι οι σκοτούρες μας βουίζανε σα ζαλισμένες μύγες. Ως τη στιγμή που...

Μανιασμένη βροχὴ πάνω ἀπ’ τὰ θαμμένα δάχτυλά μου. Εἶδα τὸ ἀνθρώπινο πλάσμα κάτω ἀπὸ ’να δέντρο ἔξω ἀπ’ τὴ σπηλιὰ Μ’ ἄγριες κουρελιασμένες προβιὲς Καὶ βιβλικὴ γενειάδα –   ἡ Ἀμφισβήτηση εἶναι...

Η τελευταία θάλασσα θα ’ρθη αύριο και θα ’ναι σαν ένα κοπάδι άλογα που αφηνιασμένα θα τρέχουν για έν’ ανύπαρχτο τέρμα και θα ’ναι σα μια βροχή που θα...

Τον κέρδισε η σιωπή.   Είχε πολύ   μέσα στην Ποίηση βαδίσει.    

13 Αυγούστου 1921 - 3 Απριλίου 2006   Η ώριμη στιγμή του χωρισμού Μας πρόφτασε βιαστικά Φορέσαμε κι οι δύο από ένα χαμόγελο Ελέγχαμε τις χειρονομίες μας Και ξεφυλλίζαμε Τις μέρες...

Καμία απόσταση, κανένα άσπρο πουλί δεν ματαιώνει τους κινδύνους, ξημερώνει˙ τον λυπάμαι τον χρόνο μου είπε ο πληγωμένος σκορπιός η πατημένη εποχή μες τα χιόνια˙ ακόμα και το...

Δε την αξίζαμε την μέριμνά σου, Προμηθέα. Κάθομαι και παρατηρώ και συλλογίζομαι — δε την αξίζαμε. Την άχραντη όψη των γραμμάτων και των επιστημών την αρωγή, τη...