Ετικέτα: Ποίηση

Την επάρκεια του σώματος η ηδονή   Η δίψα αρχίζοντας ‘Οπως τα χείλη φουσκώνουν Στη σύσταση χλοερά που ήταν πιο πριν   Μ’ άλλον τρόπο απαίτησης Μ’ άλλες κάμψεις Αποθέματα ελάχιστα στιγμων...

Ωραία εσύ η ανείδωτη μέσα στον ουρανό του ποιήματος καυτερή θρησκεία γυναίκα αγέρινη, ντυμένη χαραυγές ένα άστρο σύμβολο με τ' όνομά σου δένοντας των εποχών τις γέφυρες. Ωραία εσύ νυχτερινή...

Μέσα στην τροπική βροχή να έρχεσαι Με εκείνο το Μαροκινό λουλούδι για ομπρέλα Διάθλαση στο τζάμι Χνώτο απογευματινού αέρα στο παράθυρο Την ίδια ώρα που στο επάνω δωμάτιο...

Τι να κάναμε, η πόρτα ήταν φρουρούμενη Τι να κάναμε, ήμασταν κλειδωμένοι Τι να κάναμε, οι δρόμοι ήταν κλεισμένοι Τι να κάναμε, η πόλη ήτανε κατεστραμμένη Τι να...

Βρέχει πάλι απόψε μέρες Σεπτεμβρίου φετινές μα οι σταγόνες πέφτουνε σε χρόνια ασύμμετρα και μακρινά στα μάτια σου Mυρτάλη βρέχει κι όμως δεν είναι το βρεγμένο χώμα που ανασαίνω μα η μυρωδιά...

Ο ουρανός καταρρέει πλακώνοντας με τις βαριές πεθυμιές του τα άψυχα θνητά κορμιά που ακροβατούν κατακρεουργημένα από του έρωτα το δίπτυχο μαχαίρι που κάθε τόσο γλιστράει χαϊδεύει ματώνει -τα σωθικά των- Η ηχώ του...

Ένιωθα το χρόνο να φεύγει Πάνω απ' τα πράγματα Ξαφνικά έτσι Όπως στεγνώνει κάτι το υγρό Ξαφνικά έτσι ο χρόνος έφευγε Τα πράγματα μέναν γυμνά πανάρχαια Στεγνά όρθια και αμίλητα   (Τα...

Η φορά του χρόνου αδάμαστη, βαδίζω πάνω στις σπασμένες πλάκες των λεπτών. Σταματώ να κοιτώ τον καθρέφτη εαυτό. Περιφέρομαι γύρω από τον άξονα του άδειου σπιτιού. Βρίσκομαι ακόμα στην γυάλα της ζωής. Τρέφομαι...

Να σε συγκρίνω με μια μέρα θερινή; Εσύ υπερέχεις σε απαλότητα και χάρη· λυγίζει αέρας τα τριαντάφυλλα του Μάη και δεν κρατούν τα καλοκαίρια μας πολύ.   Άλλοτε καίει...

Ελευθερία μια λέξη μεγάλη κι αυτή σαν άλλες πολλές μα κλειστές κλειδαριές.     Αγώνες κι ιδρώτες απ’ το παρελθόν ταξίδια στο χρόνο μια άδεια ηχώ καλπάζει πάνω σε άλογο λευκό.     Ελευθερία μια λέξη μεγάλη...