Ετικέτα: Τίτος Πατρίκιος

Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες όσο...

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις Δεν είμαι μόνο αυτός που θα 'πρεπε να μάθεις   Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου και κάπου τη...

Ο πόνος να ΄ναι πρόσκαιρος κι η αγάπη να ΄ναι αιώνια    

(Aπόσπασμα)   Πρέπει να σου μιλήσω… Δίχως σκιάδι στα μάτια,   δίχως μάτια που ν’ απαντούν στον πρωινό σου χαιρετισμό, μέναμε όρθιοι όταν ο ήλιος πυρπολούσε βράχια, βλέφαρα, καρδιές, όταν μες στη...

Άχρηστο μέσα στη μνήμα τ’ όνομά σoυ Χωρίς τους φθόγγους που το ζωντάνευαν Σαν τη χαμένη σύσταση σπιτιού Όπου κανείς δεν ξέρει πως έχω κατοικήσει.    

Άραγε πώς γεννιέται από ένα τίποτα η επιθυμία;   Πώς η επιθυμία γίνεται έρωτας, ο έρωτας πως αλλάζει σε μακρινή ανάμνηση;   Άραγε πως μπορεί η ανάμνηση να σβήνει μες στο τίποτα;    

(απόσπασμα)   …Σου μίλησα ποτέ για κείνη τη νύχτα που ως το πρωί κουβέντιαζα για σένα; (Είχε ένα κόκκινο αργοπορημένο φεγγάρι και λυπόμουν που δεν το ‘βλεπες.) Ποτέ δε σου...

Έγινε ξαφνικά όπως ξαφνικά έρχεται η άνοιξη. Μιλούσα γι’ αγάπη κι η αγάπη ήσουν εσύ, μιλούσα για το φιλί και το φιλί ήσουν εσύ, με τ’ όνομά σου, τη διεύθυνση του...

Θα παλέψω. Με τα νύχια και τις γροθιές με τα δόντια θα παλέψω. Και να ‘σαι σίγουρη πως θα χαράξω την παρουσία μου ανεξίτηλη στις πέτρινες κόχες του διαστήματος που θα...

Τίποτα δεν αντιστεκόταν, ήλιος μεσημεριού του Αυγούστου φλόγιζε τον πηχτόν αέρα πύρωνε τις στέγες. Στο καφενείο πίναμε γκαζόζες κι οι σκοτούρες μας βουίζανε σα ζαλισμένες μύγες. Ως τη στιγμή που...