Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Το μεσημεριάτικο φως έπεφτε κάθετο στις βιτρίνες των μαγαζιών η άσφαλτος ήταν μια σελίδα γραμμένη με μελάνι μενεξεδί γεμάτη ιστορίες βαποριών που δεν έχουν πια όνομα δεν αγαπούσα τίποτα άλλο εκτός...

Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη, όταν την είδα να έρχεται από μακριά: μισή γυναίκα, μισή όνειρο. Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω στεφανωμένη με άνθη κερασιάς. Τότε κατάλαβα τι δύναμη έχουν τα ποιήματα.

Έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε. Από έρωτα, από θάνατο, από χρόνο. Θα ήθελα όμως να χωρίσουμε μαζί. Όχι χώρια.

Μπορεί να με έχεις από κάτω και με το ζόρι να με θάβεις στη σιωπή Να επιμένεις πως μου αξίζει ένα άδειο πιάτο Και σαν σκυλί να...

Κλείσε την πόρτα σου, Μαρία Βλέπω να σκοτεινιάζει Μπαίνει το μεσοχείμωνο Και θα μας πνίξει η παγωνιά Στάζουν απελπισίες τα μάτια σου Φόρεσε, τουλάχιστον εκείνη την κίτρινη Λυπημένη ζακέτα της...

Όταν έρχεται βροχή, τα χέρια σου προσπαθούν να μου δείξουν κάτι φτερωτό. Σωπαίνουν νευρικά σαν τα σπουργίτια στις παλάμες μου, τα τρυφερά τους νύχια ανοίγουν μικρές αθέατες πηγές στα...

Να γυρίζεις - αυτό είναι το θαύμα - με κουρελιασμένα μάτια με φλογωμένους κροτάφους απ' την πτώση να γυρίζεις στην καλή πλευρά σου. Πεσμένος αισθάνεσαι την κόλαση που είναι η...

Επειδή ο χρόνος είναι μια πατρίδα στην οποία επιστρέφω επειδή το φθινόπωρο γίνεται άλλη εποχή όποτε θέλω επειδή τα φύλλα δεν πέφτουν πια από τα δέντρα τα βήματά μου...

Σας αγαπούσα: και ίσως ακόμα η αγάπη μου δεν σβήστηκε εντελώς απ’ την ψυχή μου· αλλά αυτό εσάς, να μη σας ενοχλεί· τίποτε εσάς δεν θέλω να...

Τους φίλους σας να σκέφτεστε χωρίς αιτία και μνήμη, έτσι αμίλητους σκυφτούς να περπατούν έντονα να τους σκέφτεστε να κλαίτε μόνο και μόνο γιατί υπάρχουν και δεν ξέρετε πώς...