Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει το βήμα του, όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν...

Ζήσαμε πάντα σε υγρές κι ανεξερεύνητες παραλίες Στα σιωπηλά καφενεία με τις ετοιμοθάνατες καρέκλες Τα σούρουπα έρχονται και ξανάρχονται κι η θάλασσα είν’ ατέλειωτη Με τα θαμπά...

Κι' αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω - αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια όμως το...

Όλο σου το σώμα έχει κούπα ή γλύκα προορισμένη σε μένα. Όταν σηκώνω το χέρι βρίσκω σε κάθε μέρος ένα περιστέρι που με περίμενε, σαν να σε είχαν, αγάπη...

Ίσως περίμενες να σού μιλήσω για τον έρωτά μου μα το χαλάζι που ’πεφτε στις στέγες είταν σαν τ’ άρβυλα των νεοσύλλεκτων που τρέχουν για τη σύνταξη. Απ’ τις...

Γιατί στο βάθος δεν έμεινε κανείς με την επιθυμία νομίζοντας την τρέλα πιο σκληρή απ΄τη μνήμη, την απειλή τους πιο απρόσιτη απ΄το φόβο κι είπαμε πως αυτό...

Ολόκληρος στον έρωτα δοσμένος, άλλη χαρά δεν έχω παρά μόνο στην άγρια σου ματιά να κρυφολιώνω και να σου είμαι πάντα υποταγμένος. Κι όταν στα πόδια σου γονατισμένος, τ’...

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες...

Αχ να φιλούσα τα δυο χείλη σου, τα πορφυρά σου χείλη, τόσο, τόσο τρελά και τόσο αχόρταγα, που απ’ τα φιλιά να τα ματώσω...   Να τα ματώσω τα...

Εκεί θα τα βρεις. Κάποιο κλειδί Που θα πάρεις Μονάχα εσύ που θα πάρεις Και θα σπρώξεις την πόρτα Θ’ ανοίξεις το δωμάτιο Θ’ ανοίξεις τα παράθυρα στο φως Ζαλισμένα τα...