Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Έναστρη εσύ στη μίαν άκρη εγώ στην άλλη της αφιλόξενης αυτής γης θυμάσαι τρέχαμε το φθινόπωρο μες στη βροχή στους υπαίθριους συνοικιακούς κινηματογράφους ύστερα καθόμαστε στα μαρμάρινα σκαλοπάτια κάποιων σπιτιών θυμάσαι έναστρη εκείνη τη βροχή εγώ στη μία τώρα εσύ στην άλλη άκρη της αφιλόξενης αυτής γης.  

Τίποτα να μην έχω εγώ μονάχα εσένα    

Αν ήξερες πως άρχιζες κάτι άλλο! Μα εδώ πέρα ξαναρχίζεις μια ιστορία γνωστή, μιαν ιστορία πεπατημένη. Αυτό είναι που δε σ’ ελκύει. (Από τη Συλλογή "Στιγμές", 1958)

Είχα ξεχάσει πως μυρίζει το γιασεμί. Αλλά βγαίνοντας στη νύχτα, ξαφνικά, ντυμένος λεπτό χιτώνα τον ιδρώτα σου ντυμένος χρυσό ιμάτιο το άρωμά σου, χτύπησα πάνω στην οσμή του...

Φιλιά εχτές. Και σήμερα το βασανιστικό άρωμά της.  

(απόσπασμα)   Κείνη η καρέκλα. Πάντα. Εκεί που καθόσουν. Αμετακίνητη. Έλεγες: είμαι εσύ, εσύ, εσύ. Κι εγώ; Εσύ κ’ ήρθες. Χιλιάδες φορές ξανάπα τ’ όνομά σου.   Δεν σε είπα. Τ’ όνομά σου ανεξάντλητο.

Μην κοιτάς, μη ρωτάς που θα μας βγάλει σε καλό, σε κακό αυτό το φιλί.  

Η παρουσία ενός ανθρώπου μέσα σ’ ένα δωμάτιο δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται. είναι η παρουσία του σύμπαντος. Υπάρχει μέσα μας μια καταπληκτική αρμονίας σε τάξη, σ’ έναλλασσόμενο έγχρωμο φωτισμό...

Μικρή γυναίκα βλέποντας τη συμφορά έχουν μεθύσει τα μέλη σου από έρωτα που θύεται αγνότερος αντίκρυ στ’ άστρα. Κ’ εγώ θα μείνω μια βρόμικη προσευχή με κρύσταλλα χρωματιστά ψηλά...

Τα χείλη της σε λόγια ερωτικά με παρασύρουν πάντοτε καθώς και τα μαλλιά της τα πολλά κι αμάζευτα. Μόνο τα χέρια της, έτσι δεμένα που σωπαίνουνε στο στήθος της, με...