Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Τὸ κάθε τι ποὺ πέρασε, γιὰ πάντα μ᾿ ἔχει σκλάβο κι ὅσο γυρεύεις Σήμερα, τὸ Χτὲς νὰ μ᾿ ἀφανίσεις, τόσο σὲ ῾κεῖνο θὰ γυρνῶ καὶ τόσο...

Δέν τραγουδῶ, παρά γιατί μ' ἀγάπησες στά περασμένα χρόνια. Καί σέ ἥλιο, σέ καλοκαιριοῦ προμάντεμα καί σέ βροχή, σέ χιόνια, δέν τραγουδῶ παρά γιατί μ' ἀγάπησες. Μόνο γιατί μέ...

Είμαι πεινασμένος για το στόμα σου,τη φωνή σου, την κόμη σου και μες στους δρόμους διαβαίνω νηστικός, σιωπηλός, δε με βαστάει το ψωμί, η αυγή μ'...

Πάλι στοὺς δρόμους ὁποὺ ζήσαμε τὴν προσωπίδα κόκκινη μὲ σταλαγματιὲς χρυσοῦ τέτοια περιπέτεια τέτοια ὡραία ἐλπίδα μέσ᾿ στὶς συνέχειες τῶν ὀνείρων ἔχω τὸν ἀμνὸ δὲν πιστεύω στὰ ποτάμια...

Στον κήπο του Έρωτα πήγα, Και είδα εκείνο που δεν είχα ξαναδεί: Ένα Ξωκλήσι είχε χτιστεί καταμεσής, Εκεί που έπαιζα συχνά πάνω στη χλόη.   Και στο Ξωκλήσι οι...

Τη σκιά σου σμιλεύω. Της έχω ήδη αφαιρέσει τα χείλη, τα κόκκινα και σκληρά: έκαιγαν. Θα σ’ τα ‘χα φιλήσει πολύ περισσότερο. Ύστερα σταματάω στα μπράτσα σου, τα σβέλτα, τα...

Εδώ στου δρόμου τα μισά έφτασε η ώρα να το πω άλλα είναι εκείνα που αγαπώ γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα.   Στ’ αληθινά στα ψεύτικα το λέω και τ’...

Καθώς περνούν τα χρόνια πληθαίνουν οι κριτές που σε καταδικάζουν~ καθώς περνούν τα χρόνια και κουβεντιάζεις με λιγότερες φωνές, βλέπεις τον ήλιο μ’ άλλα μάτια~ ξέρεις πως εκείνοι που...

Πότε θα ξανάρθεις; Εσένα λέω, ανθισμένο μου κορίτσι, Πούχεις για πατρίδα την άνοιξη Και για σπίτι τα παιδικά μου παραμύθια. Έρωτά μου εσύ, Οπλισμένε με τα βέλη του θανάτου. Πότε...

Ὁ παλιός μας Ἔρωτας, μὲ τὰ βάσανά του, ὁ καλός μας Ἔρωτας, ἦταν τοῦ θανάτου. Δέκα χρόνια στὴ σειρά, δίχως νὰ τὸ ξέρει, δέκα χρόνια στὴ σειρά, μᾶς κρατοῦσε ταίρι. Μᾶς βαστοῦσε...