Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας
Περιμένοντας τὸ βράδυ, Τάσος Λειβαδίτης
Δὲν ξέρω πῶς, δὲν ξέρω ποῦ, δὲν ξέρω πότε, ὅμως τὰ βραδιὰ
κάποιος κλαίει πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα
κι ἡ μουσικὴ εἶναι φίλη μας – καὶ...
Η φυλακή, Κώστας Μόντης
Το χειρότερο δεν είναι
που μ’ έκλεισαν σ’ αυτή τη φυλακή
και πήραν τα κλειδιά κι έφυγαν,
μα που δεν ξέρω ως πού φτάνει η φυλακή μου,
που...
Το ζήτημα του υποκαμίσου, Ανδρέας Εμπειρίκος
(2 Σεπτεμβρίου 1901 – 3 Αυγούστου 1975)
Και τώρα να μ’ επιτρέψης φίλε μου να γενικεύσω.
Έχεις ευαισθησία, μια ψυχικήν ευγένεια και τάλαντο πιο δυνατό
απ’ ό,τι...
Μεσημέρι Αυγούστου, Γιάννης Ρίτσος
Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι.
Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ’ ένα κόκκινο κάτω απ’ το λόφο.
Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε, είναι η μεγάλη...
Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι, Ιάκωβος Καμπανέλης
Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι
να γενεί νερό να ξεδιψάσεις
Σπέρνω την καρδιά μου στο λιβάδι
να γενεί ψωμάκι να χορτάσεις
Στη φωτιά τη ρίχνω την καρδιά...
Το Ποίημα της Πλητώς, Αλέξανδρος Ίσαρης
Σιωπή είναι ένας πόνος που αρχίζει
Από το στήθος σαν μοναξιά.
Το μεσημέρι κιτρινίζει
Ρημάζει το δέρμα μου
Μπαίνει μες στο μυαλό.
Σκόνη σηκώνεται, τα τζάμια στάζουν
Η προσπάθεια αιμορραγεί.
Στηρίξου...
Χωρίς τίτλο, Χρίστος Λάσκαρης
Μέρες πάνω στις μέρες,
κι από κάτω να στενάζει πλακωμένη
μια ζωή.
Η σιωπή, Δημήτρης Ποταμίτης
Τώρα
όλοι
πανηγυρίζουν
που είναι
μόνοι
χαράζουνε
στην πέτρα
τη σιωπή τους
σπάζουν
την πέτρα
για να βρουν
τη ρίζα τους
γυρεύουν
λίγη ρίζα
λεμονιάς
για να μιλήσουν
Μεταφράζοντας σε έρωτα της ζωής το τέλος, Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
Χάιδεψε τις πληγές μου
κι εγώ θα κατανοήσω
βαθιά την υγεία σου.
Τύψεις, Ντίνος Χριστιανόπουλος
Όσο περνούν οι μέρες
και μακραίνει
η ηλικία της σεμνότητας,
αισθάνομαι
τις ανεπαίσθητες ραγισματιές
εντός μου
από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν:
δρόμοι που πήρα
με χαμηλωμένα μάτια
φώτα που πέσαν πάνω μου...
