Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Το να σε σκέφτομαι απόψε δεν σήμαινε να σε σκέφτομαι με τη σκέψη μου, εγώ μόνο, μέσα μου. Σε σκεφτόμουν διεξοδικά μ' εμένα, τον πλατύ κόσμο. Το μεγάλο...

Κουραστήκαμε να φυτεύουμε ανόητα άνθη, κουραστήκαμε να διεκδικούμε μηδαμινές καλωσύνες, να κουμπώνουμε σακκάκια, και να εκθέτουμε επιφάνειες σ’ έναν κόσμο που το φως του ικανοποιείται σ’ αυτές, που σταματά σ’...

Τώρα όλο και πιο συχνά έρχονται σπίτι μου όλο και πιο συχνά μιλάω μαζί τους όλο και πιο ασκούμαι στη σιωπή όλο και πιο...     (1982)

Οι άνθρωποι κρατούσανε νεκρά πουλιά στα χέρια, πουλιά που ήτανε κάποτε χαρμόσυνες αργίες, Κυριακές και εκδρομές στη θάλασσα.     Η φωνή της σιωπής, Εκδόσεις Νεφέλη (2006).

(VI.)   Η λάμψη της μέρας γίνεται λάμψη της νύχτας – η φωτιά γίνεται κάτοπτρο.   Η φίλη μου η γη είναι πικρή – ο ήλιος σκέφτομαι την ξέχασε. Πικρή ή βαριά,...

Μέρες αργές, μέρες ζεστές Μέρες από σπασμένους καθρέφτες και χαμένους ωροδείχτες Μέρες με βλέφαρα κλειστά στο θαλασσινό ορίζοντα Μέρες μονότονες, μέρες εγκλεισμού Η ψυχή μου που έλαμπε ακόμη...

Αν δεν μπορείς να χτίσεις μπορείς να σκάψεις     Αν δεν μπορείς να γίνεις μπορείς να είσαι   (Μικρά ποιήματα, 1960-1978)

Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά; Ἔστω ἀπαντεῖστε μ᾿ ἕνα ναὶ ἢ μ᾿ ἕνα ὄχι. Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεῖ Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε Τὰ πάντα βασανίζουν στὴ ζωὴ Παιδιὰ...

Τη φιλούσα στο πρόσωπο παραμιλώντας Απορούσα που δεν είχε φτερά Θάρθει ο ήλιος σε λίγο της έλεγα Με τον ήλιο θαρθουνε πουλιά Μια Πέμπτη πολύ πρωί Την άκουγα που...

Σβήσε το φως Είναι αργά Αργά για ο, τιδήποτε.