Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Τόσο που σε κοιτάω δένω καρπός ωραίος και μέγας της ομορφιάς και της χαράς Το κορίτσι με το μεγάλο όνομα του λουλουδιού είσαι.  

Ὅταν μοῦ λείπῃς, Στὴν πεθαμένη θάλασσα τῆς λύπης Καράβι ἀσάλευτο ἀπομένω Μαρμαρωμένο, Χωρὶς ἀέρα, μὲ ριγμένα τὰ πανιά.     Γύρω ἁπλωμένη ἡ γαληνιὰ Τρομακτική, μεγάλη Καὶ πουθενὰ ἀκρογιάλι…     Ζωῆς σημάδι δὲν ἀφήνει Γλάρου φτερὸ...

Κουβαλώ την καρδιά σου μαζί μου (την κουβαλώ στην   καρδιά μου) δεν είμαι ούτε στιγμή χωρίς αυτήν (όπου πηγαίνω εκεί πας, καλή μου· και ό,τι καμώνεται από...

Νά ῾ξερες πῶς λαχτάριζα τὸν ἐρχομό σου, Ἀγάπη ποὺ ἴσαμε τὰ σήμερα δὲ σ᾿ ἔχω νιώσει ἀκόμα, μὰ ποὺ ἔνστικτα τὸ εἶναι μου σ᾿ ἀναζητοῦσεν, ὅπως τὴ...

Αυτή η ξανθειά που μόλις έχω γδύσει σίγουρα έχει αγγίξει την αλήθεια. Όχι με τα λεπτά της δάχτυλα αλλά με τα στήθια.   Ψηλαφώ τις θηλές της και το...

Σας αντάμωσα κι όλο το παρελθόν της έμπειρης καρδιάς, ζωντάνεψε ξανά. Τα ωραία χρόνια θυμήθηκα, ζεστάθηκε η καρδιά μου…   Σαν ενός ολόγιομου φθινόπωρου τυχαίες μέρες και ώρες, που αίφνης μυρίζει...

Κάποτε το λευκό κουράζεται και υποκύπτει στον κλοιό του μαύρου.    

Ὅπως ἡ μέλισσα γύρω ἀπὸ ἕνα ἄγριο λουλοῦδι, ὅμοια κ᾿ ἐγώ. Τριγυρίζω διαρκῶς γύρω ἀπ᾿ τὴ λέξη. Εὐχαριστῶ τὶς μακριὲς σειρὲς τῶν προγόνων, ποὺ δούλεψαν τὴ φωνή, τὴν τεμαχίσαν...

Aπορούν κάθε φορά οι ξενοδόχοι που ζητώ μονόκλινο δωμάτιο στην πρόσοψη. Mε κοιτάζουν σαν ν’ απαιτώ θάνατο με θέα.   Έβαλα ενέχυρο τη θάλασσα κι είπα να κάνω φέτος...

Δε σε κάλεσα – μόνη σου Πλησίασες. Κάθε βράδυ – η μυρωδιά της μέντας, Το στενό κι οδοντωτό φεγγάρι, Η ηρεμία και το σκοτάδι.   Η Σελήνη ανέβαινε από μακριά, Σαν...