Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Σιχαίνομαι ν’ ακολουθώ, σιχαίνομαι και να καθοδηγώ. Να υπακούω; Όχι! Και να κυβερνώ; Ούτε και τούτο! Όποιος δεν φοβάται τον εαυτό του, φόβο δεν προκαλεί. Και μόνον...

Κοιτάζω την ώρα, δεν είναι να ρθείς. Γυρνώ το κλειδί στην πόρτα και παίρνω το πρώτο βιβλίο που δεν λέει τίποτα. Κι άξαφνα, εκέι που διαβάζω, απαλαίνει η...

Χάιδεψέ μου το χέρι, κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου όποιον θέλεις, το φίλο σου, το κορίτσι σου, πες ένα λόγο τρυφερό απ’ αυτά πού λέμε πάνω...

  Η ζωή πότε ήταν αληθινά δική μας, πότε είμαστε αληθινά αυτό που είμαστε αληθινά, μονάχοι μας, δεν είμαστε, δεν είμαστε ποτέ παρά ίλιγγος και χάος γκριμάτσες στον καθρέφτη,...

Είμαι σχεδόν χωρίς επάγγελμα τώρα.   Νεότερη κατασκεύαζα κυρίως διαμαρτυρίες. Αλλά και μεταχειρισμένες καταστάσεις μάζευα που μεταποιούσα εύκολα σε πρωτοτυπίες και παραφορές. Στρωμένη δουλειά. Ευπορούσα.   Τώρα επιδίδομαι στο άσκοπο. Ίσα ίσα τα προς το ζην: επιβαίνω...

Όταν τα βράδια Τρυπάς το στήθος μου μ’ ένα μαχαίρι Και ψάχνεις να βρεις Εδώ ένα περίπατο στ’ ακροθαλάσσι Εκεί ένα καφενείο που το λέγαμε η «Συνάντηση» Εκεί ένα...

Με τους ανθρώπους να μιλώ για ειρήνη και παράλληλα να σε σκέφτομαι Να μιλώ για το μέλλον και παράλληλα να σε σκέφτομαι Να μιλώ για το δικαίωμα στη ζωή και...

Ένας ο βίος κι αγύριστος κι όλα του αμετάκλητα ό,τι είπαμε και πράξαμε δε σβήνει ούτε ξεγίνεται μα η μνήμη βολοδέρνει όλο στο κακό. Γιατί ποιος λογαριάζει...

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω Μη φοβηθείς Και θα με βρείς είτε σαν άστρο Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα Είτε στο βλέμμα...

Υπάρχει μια φωτογραφία, που αποδεικνύει πως εσύ και εγώ συνυπήρξαμε. Κι έκλαψα πιο πολύ. Γιατί εγώ δεν είχα ανάγκη τη φωτογραφία για να θυμηθώ.