Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Το στόμα μου ανθίζει σαν πληγή. Πέρασα όλη τη χρονιά αδικημένη, κουραστικά αργόσυρτες οι νύχτες, άδειες, σκληροί αγκώνες μόνο και στοίβες χαρτομάντιλα που φώναζαν «κλαψιάρα, κλαψιάρα, τι χαζή...

Από χάδι σε χάδι έγινε βότσαλο. Καμιά παλάμη δεν τη θυμάται.    

Χωρίς να το μάθει ποτέ, εδάκρυσε, ίσως γιατί έπρεπε να δακρύσει, ίσως γιατί οι συφορές έρχονται. Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει. Δε...

Οι εραστές είναι ακριβά, ένδοξα κύπελλα, όπου ο ένας πίνει τον άλλον. Το πρωί πηγαίνουν σε ολοπόρφυρους, βασιλικούς δρόμους και το βράδυ πλαγιάζουν σε κρεβάτια κι...

Ὅ, τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια, ὅ, τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη, ὅ, τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό, μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση, στὰ μάτια καὶ...

(Somewhere I have never travelled)   κάπου που δεν ταξίδεψα ποτέ, πρόθυμα πέρα από κάθε εμπειρία, τα μάτια σου έχουν τη σιωπή τους: στην πιο λεπτή σου χειρονομία...

Τι σιωπηλά που αλλάζουν οι εποχές. Νυχτώνει απέραντα. Μια ψάθινη καρέκλα μένει μόνη, ξεχασμένη κάτω απ' τα δέντρα, μες στη λεπτή υγρασία και στους αχνούς που...

Θα περιμένουμε μην τυχόν περάσει   Το τρένο μας με το πολύτιμο φορτίο Το τρένο μιας άλλης ώρας Μιας άλλης χώρας που σύνορα δεν έχει.   Θα περιμένουμε μην τυχόν...

Αμέτρητοι μέσα μας κατοικούν. Αν σκεφτώ ή αισθανθώ κάτι, αγνοώ Ποιος είναι αυτός που σκέφτεται ή αισθάνεται. Είμαι ο τόπος μόνο όπου σκέφτηκε ή αισθάνθηκε. Ψυχές περισσότερες από μία...

Ἔρθης δὲν ἔρθης, ἐγὼ θὰ σύρω τ’ἀργὰ τὰ πόδια γοργὰ ὡς ἐκεῖ, τὸ κουρασμένο κορμὶ νὰ γείρω στὴν ἔρμη πέτρα τὴ μυστική. Καὶ θὰ προσμένω καὶ θὰ πεθαίνω καὶ...