Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο. Είναι, δεν λέγω, λύπη. Αλλά εμείς της...

Τη νύχτα Που κυλάνε στους ώμους Λυμένοι σπασμοί Σε ήθελα Να χαϊδέψεις Με βλέφαρα γυμνά Το κορμί μου Σκοτεινός και βουβός Να σαρώνεις τον άνεμο Και να ’ρχεσαι Βαρύς σα σιωπή Κι απλά Θα σε δεχτώ  

Ένα δέντρο περιφέρεται στη βροχή, μας προσπερνά βιαστικά μέσα στη γκρίζα νεροποντή. Έχει κάτι να διεκπεραιώσει. Φέρνει ζωή από τη βροχή όπως το κοτσύφι στο περβόλι. Όταν κοπάζει...

Όταν λείπεις προσπαθώ να μετρήσω την κίνηση του ρολογιού, να δω το φως πως αλλάζει. Ξέρω πως το ρολόι κινείται, πως το φως όσο πλησιάζει το βράδυ λιγοστεύει και...

Μόλις πεθάνει Η αγάπη Θέλει σιωπή μεγάλη Για να βρει στην άκρη του πόνου Την περίφημη λίμνη Τη λήθη.    

Ζηλεύει ο Αύγουστος τη νύχτα γιατί το άγγιγμα αρκεί να περισώσει την ευλάβεια των ερώτων. Το σώμα σου επάνω στο χαρτί το βλέμμα σου, υγρό εφήβου βλέμμα και το...

Κρατώ την καρδιά σου μαζί μου -την κρατώ μες στην καρδιά μου- δεν την αποχωρίζομαι ποτέ -όπου κι αν πάω πηγαίνεις κι εσύ, καλή μου.. Κι ό, τι...

Τι σκέφτεσαι; Τι σκάβεις συνέχεια το πρόσωπό σου στον καθρέφτη; όπως η μέρα φεύγει ή κάποτε στη μνήμη ακούς τον ήχο των παρωχημένων. Τόσα χρόνια περπατάς, ονειρεύεσαι στο...

Ανοίγεις και κλείνεις σα λουλούδι. Έρχομαι – μουδιασμένος με υποδέχεσαι, κρατάς τα μάτια επίμονα χαμηλωμένα, ύστερα λίγο λίγο ξεθαρρεύεις, αρχίζεις να μιλάς με τρυφεράδα, τα μάτια χρωματίζεις με ιλαρότητα, ω...

Κάτω από τις ροδακινιές Ένα πουκάμισο φιδιού Γίνεται λούκι φωτός   Στη σιωπηλή πέτρα λαμπυρίζει Το καύκαλο της καμένης χελώνας   Καθολικές διαφάνειες απλώνονται Κι η όραση φτάνει παντού Αν κι επίκειται στο...