Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Μέσα σ’ ένα χρυσό κύκλο το κεφάλι του   πάνω του πέφτει χιόνι   το στόμα του βγάζει πύρινες πληγές άγριες τον κυνηγάνε ανεμώνες   μία γαλάζια βέργα απλώνεται επάνω του   γύρω πετούν μικροί μαύροι σταυροί...

Είμαι όλος τα μάτια σου Η σκοτεινότητα και το ανίσκιωτο   Είμαι το απόμακρο βλέμμα Που καθώς έχει αποκοπεί από την καρδιά σου Δεν μπορώ να εξακριβώσω Αν έχει σώσει...

Θα μπορούσα ώρες ολόκληρες να ρουφώ την αναπνοή σου αμίλητος ακούγοντάς σε να μιλάς σαν ήχος βροχής σε λουλούδι για θέματα αδιάφορα. Τόσο λίγο καταλαβαίνει ο ένας τον...

Θα σου δέσω τα χέρια σαν μια φλόγα, οδύνη να υπηρετείς πράγματα ανόητα.   Θ’ αρχίσω να τρέχω με τις γροθιές ψηλά ανάμεσα στα σπίτια των ανθρώπων.   Έχουμε όλοι κοιμηθεί υπερβολικά.   Κοιμισμένοι στο πλήρες φως καθώς τ’ αστέρια καταμεσήμερο.   Κοιμισμένοι με...

Σου το `πα για τα σύννεφα σου το’πα για τα μάτια τα κλαμένα για τα σημάδια που άφησαν τα χέρια μας πάνω στα τραπεζάκια τα βρεμένα. Στα φανερά...

Η νύχτα να βρει γυρεύει τη νύχτα της: Δεν είναι το σκοτάδι Ούτε της θάλασσας η όψη η ζοφερή Δεν είν’ ο ύπνος των φυτών ο ελαφρύς Μήτε...

Ένιωθες μόνος και μας έπλασες για να ‘χεις Συντροφιά εις τους αιώνας των αιώνων. Έσφαλες όμως πλάθοντάς μας Κατ’ εικόνα και ομοίωσίν σου, Πολλαπλασίασες τη μοναξιά σου. Τώρα είσαι...

Από τη στέγη περνούσαν πράγματα πολλά καπνός πνοές ανέμου φύλλα φθινοπωρινά ο ίσκιος του ήλιου στο γύρισμα του χελιδονιού η γλώσσα στο ζενίθ τα ξιπόλητα πόδια των πουλιών...

Πριν σε αγαπήσω, τίποτα δεν ήταν δικό μου: όλο βωλόδερνα στους δρόμους τίποτα αξία κι όνομα δεν είχε: έλπιζε ο κόσμος μόνο στον αέρα. Είχα γνωρίσει σταχτερά σαλόνια, τούνελ...

Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω. Κοσκίνισα μες στην καρδιά μου, την έρημο, ήξερα πως- δίχως τον άνθρωπο- δεν είναι πλήρες του ήλιου το φως. Ενώ τώρα, Κοιτάζοντας...