Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

H πιο γλυκιά παρθένα Στολίζει το δωμάτιο Eυφραίνει την περισυλλογή Aς πούμε πως είμαστε ευτυχείς   Kι είναι η σειρά μας Nα βρεθούμε αθάνατοι, Nα φιλήσουμε την ομορφιά Στα χείλη Kαι στο λεπτό...

Όταν η σκέψη μου πάει σ’ εσένα αρωματίζεται τόσο γλυκό είναι το βλέμμα σου που γίνεται βαθύ. Κάτω απ’ τα γυμνά πόδια σου υπάρχει ακόμη ασπράδα του...

Στόμα μου πληγωμένο κι άφταστο, σώμα μου αγαπημένο κι άπιαστο. Κλειστά μου βλέφαρα στα χείλη μου απαλά, μαλλιά μου ευωδιαστά, στο πρόσωπό μου απρόσμενη, παρήγορη δροσιά, ανάπαυση για λίγο...

Σου στήνω μια καλύβα στους αιώνες των αιώνων, έναν κήπο να περπατάς, ένα ρυάκι να καθρεφτίζεσαι, μια πλούσια πράσινη φραγή να μη σε βρίσκει ο άνεμος που...

Μου θυμίζεις ό, τι δεν είμαι Ο χρόνος πρέπει να γίνει σύμμαχος Μα παραμένει εχθρός Λέω να εξαϋλωθώ σε όνειρο   Άμα ακόμα πονάς είναι γιατί Μοιάζεις μικρός Και θυμίζεις αγάπη   Μας...

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα είδα το βράδυ αυτό. Kάποια χρυσή, λεπτότατη στους δρόμους ευωδιά. Kαι στην καρδιά αιφνίδια καλοσύνη. Στα χέρια το παλτό, στ’ ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη. Hλεκτρισμένη από φιλήματα θα ‘λεγες...

Το χάσαμε κι αυτό το ηλιοβασίλεμα. Κανείς δεν μας είδε εμάς χεράκι, χεράκι το βράδυ εκείνο όπου έπεφτε η γαλάζια η νύχτα και σκέπαζε τον κόσμο.   Απ'...

Τα όνειρα απλώνονται επάνω μας τη νύχτα μ’ όλο τον τρόμο της ζωής με σφίγγεις με φωνάζεις πνιγμένοι π’ αγκαλιάζονται στο τελευταίο κύμα.     Φανταχτερή κουρτίνα η ομορφιά που λατρέψαμε τραβιέται μες στη...

Όλοι εμείς που γράφουμε στίχους, όλοι εμείς το διαμπερές τραύμα της Γης, λευκοί και μαύροι και κίτρινοι, «ανεπτυγμένοι» και «υπανάπτυκτοι», πλούσιοι και φτωχοί, που τους γράφουμε απάνω στο χιόνι, που...

Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό. Στη γειτονιά μας, καπνίζει ένα φουγάρο κι εγώ, σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο και σαν καφέ πικρό.   Άδειοι οι δρόμοι,...