Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

(απόσπασμα)     Α: Τα βράδυα, μερικές φορές, δεν μπορώ να κοιμηθώ, δεν ξέρω τι να τους κάνω όλους αυτούς, όλα αυτά, που έχω μαζέψει μες τη μέρα, τριγυρνάνε στον ύπνο...

  Ποτέ  μου δεν περίμενα ότι θα σε συνήθιζα τόσο πολύ.   Πως θα γυρίζω στο πλευρό Κι αμέσως Θα με παίρνει ο ύπνος.    

Κουράστηκα στην άκρη της αγκαλιάς σου Κρεμάμενος απ’ την επιφύλαξη να αφεθούμε σε μνήμες χορτασμένες από ένσημα βαρέων ανθυγιεινών ερώτων Κουράστηκα να προφέρω τα ονόματά μας κρυφά απ’ τις φωτογραφίες σου που με κοιτούν...

…ακόμα κι η ζωή μου αποχτά σημασία όταν τη διηγούμαι σε κάποιον…   …ή ο παιδικός μας φίλος, που καθισμένοι στο πεζούλι τα βράδια μοιράζαμε τον κόσμο –...

ΕΙΝΑΙ ΚΙ Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ένα δίκοπο μαχαίρι Βρίσκουν ευκαιρία οι διώκτες σου και συσπειρώνονται Δε σε κυνηγούν πια με όπλα μετάλλινα χειροπιαστά Μετέρχονται λογής λογής τεχνάσματα μιμούνται Φωνές...

Καλοκαιριάτικο χώμα το πρόσωπο. Το στήθος χλοϊσμένη ακροποταμιά. Ρόδινο κρύσταλλο ένα γύρο το σούρουπο.       Έλυσες τα μαλλιά σου και χλιμίντρισαν τ’ άλογα. Αγγίζω τη ζώνη σου κι ο πυρωμένος άνεμος περνάει μέσα...

Ήρθε μια κοπέλα στο γραφείο μας το πρωί χωρίς μπογιές στο πρόσωπο χωρίς κακόν άνεμο στα μάτια. Μας έφεγγε χαμόγελο αληθινής καλημέρας. Ο προϊστάμενος της έδειξε την εξουσία...

Εκεί θα τα βρεις. Κάποιο κλειδί Που θα πάρεις Μονάχα εσύ που θα πάρεις Και θα σπρώξεις την πόρτα Θ’ ανοίξεις το δωμάτιο Θ’ ανοίξεις τα παράθυρα στο φως Ζαλισμένα τα...

Μια βρύση με σκουριασμένο λαιμό, χρόνια λησμονημένη πίσω απ’ τα σπάρτα, άρχισε να κελαϊδάει στην ησυχία. Τ’ αστέρια λιγωμένα ξεκόλλαγαν από τον ουρανό, έπεφταν...

Α´ Ὁ μεγαλύτερος ἥλιος ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ κι ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ νέο φεγγάρι ἀπόμακρα στὴ μνήμη σὰν ἐκεῖνα τὰ στήθη. Ἀνάμεσό τους χάσμα τῆς ἀστερωμένης νύχτας κατακλυσμὸς...