Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

«Είσαι Δική μου, είμαι Δικός Σου! Αυτό μονάχα με γεμίζει, αυτό μονάχα με στυλώνει, αυτό μονάχα με κρατάει στη γη! Οι ρίζες του είναι μας είναι μπλεγμένες κάτου από...

Είδα ένα πλάσμα γυμνό, τερατώδες, Που, σκυφτό κατάχαμα, Κρατούσε στα χέρια την καρδιά του, Και την έτρωγε. Ρώτησα: «Είναι νόστιμη, φίλε;» «Είναι πικρή· πικρή» αποκρίθηκε· «Αλλά μ' αρέσει Επειδή είναι πικρή, Κι...

Ξετυλίγω την ιστορία μου, και σε κλείνω σπίτι, σε κοιμίζω. Τα φώτα του δρόμου χαμηλά. Μια εφημερίδα πεταμένη δείχνει τη διάθεση της στιγμής.   Μυγδαλιές ανθίζουν απότομα, οι αδελφές σου δακρύζουν. Εσύ...

Όλοι ανακαλύπτουμε μια μέρα κάτι χάνουμε κάτι δίνουμε και παίρνουμε τις ίδιες μαχαιριές. Όμοια τα στίγματα στα πρόσωπά μας.   Αλήθεια, θα μπορούσε νάμαστε φίλοι, θα μπορούσε… Αν σε μιαν ελάχιστη...

Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου νὰ τὴν πᾶς ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου. Νὰ τὴν κάνεις περιπατητικὸ ἀστέρι ἢ ξύλα ἀναμμένα γιὰ τὰ...

Τώρα που σ’ έχω διαγράψει απ’ την καρδιά μου, ξαναγυρνάς όλο και πιο πολύ επίμονα, όλο και πιο πολύ τυραννικά· δεν έχουν έλεος τα μάτια σου για...

Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου εμένα δε σε φτάνει. Μου φαίνεται ακόμα...

Τις νύχτες τρίζουν τα έπιπλα. Κάπου στάζει απ’ τη σωλήνα. Από το καθημερινό βάρος στους ώμους Εκείνη τη στιγμή ελευθερώνονται, Εκείνη τη στιγμή παραδίδονται στα πράγματα Οι άφατες ανθρώπινες...

Συμβαίνει με τους κακομαθημένους κομήτες Δεν μπορούν να σηκώσουν τα μάτια τους Δεν μπορούν να θυμηθούν την τροχιά τους Βρίσκονται πάντα εκεί που δεν πρέπει Με τις αστείες...

V   Πονώ γιατί πέρασε μέσ’ απ’ την καρδιά μου ένα μεγάλο αγκάθι σπρωγμένο με τόση άνεση από δάχτυλα που αγάπησα δίχως ελπίδα δίχως σύνεση και τώρα πια δεν έχω...