Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Τώρα μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου κι ὁ σφυγμός μου. Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε. Ἕνας αἰῶνας κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα. Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα ἀφοῦ λείπεις;

Όταν στρώνεις το τραπέζι πριν καθίσεις να ελέγχεις σχολαστικά την αντικρινή σου καρέκλα άν είναι γερή μήπως τρίζει μήπως χαλάρωσαν οι εγκοπές μήπως φαγώθηκαν οι αρμοί άν υποσκάπτει το σκελετό σκουλήκι γιατί εκείνος...

Η ποίηση δεν μας αλλάζει τη ζωή το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει Δε σταματά τη σήψη που...

Θέλω να σκάψω και δεν έχω γη. Να φυτέψω-χώμα δεν υπάρχει ούτε φυτά, ούτε κάν ένα φτυάρι. Θέλω να φωνάξω, δε βρίσκω φωνή. Η ομορφιά δε μ’ αγγίζει και...

Γιατί να γράψω εγώ αυτά τα ποιήματα Γιατί να μην πάω στο περίπτερο Να χαζέψω τις γλάστρες από το παράθυρο Να πιω νερό;   Γιατί να μην αφήσω τον...

Η αγαπημένη μου γλυκό καλάμι του σταριού καλάμι πράσινο που αναβλύζει γάλα.   Το δέρμα της, ένα λιβάδι μαργαρίτες.   Σαν κλείνει τα μάτια της δε βλέπω.   Τη φωνή της κράτησα ραβδί κι ακολουθάω.   Τρεμάμενα δάχτυλα φέρνω...

 ΙΧ   Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα Βαθύ γαρίφαλο ακρωτήρι Το χέρι σου έφευγε με το νερό Να στρώσει νυφικό το πέλαγος Το χέρι σου άνοιγε τον ουρανό.   Άγγελοι μ’ έντεκα...

Σε περίμενα, περίμενα επ’ άπειρο, Μην με ξέχασες άρα ξαφνικά; Τα δάκρυα μου στέγνωσαν στο παράθυρο, Και μέσα στις λύπες βυθίστηκα.   Α, να μου έστελνες ένα χαρτάκι Χωρίς γραφή...

Είναι για μένα το κάλλος σου, Ελένη, σαν την περασμένη εκείνη εποχή που σε μια θάλασσα με φύκια μυρωμένη τον θαλασσοδαρμένο, κατάκοπο ταξιδευτή της Νίκαιας τα πλοία φέραν...

Εγώ είμαι της θύελλας γι’ αυτό σ’ αγαπώ είμαι της λαίλαπας γι’ αυτό σ’ αγαπώ είναι που εντός μου είσαι η δίνη είναι που έσπασες τον άξονα που κράταγε την...